Dit is geen nummer, dit is een klap in het gezicht van alle conventies. Billy Nomates declameert alsof ze net een klacht heeft ingediend bij de klantenservice van het leven, en Paul Foot klinkt alsof hij al jaren in een kelder opgesloten zit met alleen een microfoon en een existentialistische kookwekker. Het is een duet tussen cynisme en absurdisme, en gek genoeg werkt dat.
De tekst is niet bedoeld om mee te zingen, maar om op te kauwen, weg te leggen, en drie uur later alsnog niet te begrijpen. De productie is opzettelijk rommelig: het ritme zwalkt als een dronken activist, de synths hangen er bij als een oud tapijt, en Paul Foot is… nou ja, Paul Foot. Alsof Ivo de Wijs LSD heeft genomen en de stem van een talking fishstick heeft gekregen.
En toch: het schuurt, het rammelt, het steekt – en dat is precies de bedoeling. Niet bedoeld voor de radio, wél voor de mensen die bij het woord “radiovriendelijk” een lichte jeuk krijgen.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 4,3 – Alleen als er een nieuwe alternatieve Omroep Zuurstof komt met een nachtprogramma voor slapeloze kunststudenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten