De organisatie van Cross Linx had bij de progammering voor 2011 een gelukkige hand. Want op het moment dat ze The National vast legden, had deze band wel The Boxer afgeleverd, maar was High Violett nog niet verschenen. Dus was de Grote Zaal in het Muziekcentrum afgeladen vol. Want sinds High Violet is de band een stuk bekender.The National is een band die inmiddels al ruim 10 jaar aan de wegtimmert. Spil van de band vormen de broetjes Dessner , die beiden gitaarspelen en bij het optreden vanavond een hoofdrol zullen vervullen.
De band komt oorspronkelijk uit Ohio en is inmiddels neergestreken in Brooklyn. Bijzonder handelsmerk, naast melancholische muziek :de baritone stem van Matt Berninger , die de nummers net dat zetje extra geeft.
In tegenstellen tot Vredenburg is er meteen bij de opkomst van de band een klik met het publiek. Nog voor een noot te spelen heeft The National de zaal al plat. Maar de band laat merken dat zonder problemen aan te kunnen. Ze spelen niet op de automatische piloot maar het lijkt wel alsof het uit de tenen moet komen. Vooral veel werk van The Boxer en High Violet en dan vooral in een rauwere hardere versie.
In een zaal als het Muziekcentrum moet het geluid uiteraard goed kunnen klinken. Echter juist door die rauwheid leek het erop dat het vooral de gitaren zijn die de boventoon voeren. Toch had ik liever wat meer ruimte op de voorgrond voor het meer dan uitstekende slagwerk en de blazers gehad en uiteraard last but not least de stem van Berninger, want juist die maakt The National tot die unieke band en niet tot een van die bandjes uit Brooklyn.
Maar qua sound staat de band als een huis vanaf de eerste minuut om daarin niet te verslappen, ook de visuele effecten werken bij aan het overdonderende optreden van de band.
Uiteraard ontbreekt ook deze avond de witte wijn niet voor Matt, waarbij ook opvalt dat hij in eeste instantie het contact met het publiek overlaat aan de broertjes.
Maar wanneer ook hij merkt dat de zaal als een warm bad voelt gaat ook Berninger helemaal los ( of is het de witte wijn?). Ze maken grapjes met elkaar en met mensen in de zaal en laten merken : This is Fun!
De avond begint met een aantal knallers als Runaway en Blood Buzz Ohio, en daarmee dendert de sneltrein The National maar door. Je voelt gewoon de energier eruit spatten. Maar in een nummer als Abel lijkt het wel alsof Matt al zijn energie kwijt moet. Hij gooit alle emotie eruit en gaat nog een stapje verder in een nummer als Mr November.
Want net als bij eerdere optredens loopt hij de zaal in en klimt over de banken naar boven. Het publiek weet niet wat hun overkomt en gaat helemaal uit zijn dak, en Matt gaat daar in mee.
Tot wanhoop van de technicus ( die geen flauw idee meer heeft waar het draad nu allemaal naar toe moet) en overigens ook van Matt zelf die er achter komt dat de zaal inlopen en klimmen een is maar terug op het podium komen in deze zaal een vak apart is!
Hoogtepunten van de avond is een nummer als England, maar ook een toegift als Terrible Love of een nummer als Runaway.
Na drie toegiften is de afsluiting verrassend. De band kiest voor een ingetogen acoutische versie van Vanderlyle Crybaby Geeks wat ook de afsluiter van het album High Violet is en een nummer is met een geweldig refrein, dit klein te horen zingen terwijl de zaal mee zingt zorgt voor het laatste kippevel moment.
The National heeft vanavond laten zien: ze zijn een klasse apart met de broertjes en Matt in uitstekende doen.
Dit wordt erg moeilijk om in 2012 te overtreffen.
