Release : 15 oktober
We schrijven 1984 in Engeland verschijnt het album van LLoyd Coe & The Commotions: Rattlesnakes.
Het album kan je zonder meer tot een van de beste uit de jaren 80 rekenen.
Het laat intelligente Britse gitaarpop in optima forma horen.
Lloyd vormde de band als student aan de universiteit van Glasgow en liet duidelijk horen aan de teksten dat hij Engels en Filosofie studeerde.
Pech voor de band was dat ze eigenlijk in de schaduw van die andere grote Britse band stonden toen: The Smiths. Nog een overeenkomst, toen die band uit elkaar viel ging ook daarvan de frontman ( Morrisey) ook solo.
Of Lloyd zelf het erg vond , waag ik te betwijfelen, want Lloyd stond nooit bekend als een aandacht vragende artiest. Na zijn tijd bij the Commotions ging de Schot zijn grote liefde achterna en verhuisde naar de Verenigde Staten.
Ondanks een aantal solo albums bleef het erg stil rondom Cole, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus wilde hij na een hele lange tijd weer een album opnemen.
Typisch Lloyd is dat hij om niet afhankelijk te zijn van een platenlabe en echt te kunnen maken wat hij wilde vroeg hij via internet aan 1.000 fans om ieder $ 45,-- te betalen voor een deluxe versie van het album.
Die fans had hij in een mum van tijd.
Vraag is nu is het voor die fans een goede investering geweest?
Al bij de eerste klanken van het openingsnummer Like a Broken Record wordt het duidelijk: Lloyd is terug van weg geweest en hoe!
Hoewel inmiddels 50 jaar heeft zijn prachtige stem niet aan kracht ingeboet, sterker hij klinkt beter dan ooit te voren.
Het nummer laat een breekbare Cole horen die duidelijk zijn Britse roots niet vergeten is, maar door het wonen in Amerika ook teruggrijpt op de Amerikaanse folk van bijvoorbeeld Neil Young.
Het uptempo nummer en de eerste single, Writers Retreat , laat tekstueel wederom horen dat de Schot qua teksten op eenzame hoogte staat. Na dit Alt-Country nummer horen we een stem die wel erg veel op Roy Orbison lijkt in het nummer The Flipside.
Een andere hoogte punt van het album is If I Were A Song , wederom de link tussen de Britse en Amerikaanse folkmuziek en eveneens een nummer dat Lloyd van een tedere kant laat horen.
Het album is eigenlijk een verzameling van hoogtepunten. Niet alleen in muzikaal en tekstueel opzicht, maar ook in de uitvoering. De eigenzinnige Schot heeft voor een sobere begeleiding gekozen die prima past bij het warme Americana geluid van dit album.
Door te werken met complexe gitaarrifjes , mandolines weet hij de nummers op de juiste manier weer te geven.
Broken Record is een album dat voelt als een warm bad, iets dat in deze tijd van het jaar prima past. Ook is het een van de albums waar je de tijd voor moet nemen om al de lagen in de muziek en de tekst te ontdekken.Het is voor de 1.000 fans een prima investering geweest.
Broken Record maakt duidelijk dat Lloyd erin is geslaagd om aan zijn toch al indrukwekkende oeuvre een nieuw prachtig hoofdstuk toe te voegen.
Typisch Lloyd is dat hij om niet afhankelijk te zijn van een platenlabe en echt te kunnen maken wat hij wilde vroeg hij via internet aan 1.000 fans om ieder $ 45,-- te betalen voor een deluxe versie van het album.
Die fans had hij in een mum van tijd.
Vraag is nu is het voor die fans een goede investering geweest?
Al bij de eerste klanken van het openingsnummer Like a Broken Record wordt het duidelijk: Lloyd is terug van weg geweest en hoe!
Hoewel inmiddels 50 jaar heeft zijn prachtige stem niet aan kracht ingeboet, sterker hij klinkt beter dan ooit te voren.
Het nummer laat een breekbare Cole horen die duidelijk zijn Britse roots niet vergeten is, maar door het wonen in Amerika ook teruggrijpt op de Amerikaanse folk van bijvoorbeeld Neil Young.
Het uptempo nummer en de eerste single, Writers Retreat , laat tekstueel wederom horen dat de Schot qua teksten op eenzame hoogte staat. Na dit Alt-Country nummer horen we een stem die wel erg veel op Roy Orbison lijkt in het nummer The Flipside.
Een andere hoogte punt van het album is If I Were A Song , wederom de link tussen de Britse en Amerikaanse folkmuziek en eveneens een nummer dat Lloyd van een tedere kant laat horen.
Het album is eigenlijk een verzameling van hoogtepunten. Niet alleen in muzikaal en tekstueel opzicht, maar ook in de uitvoering. De eigenzinnige Schot heeft voor een sobere begeleiding gekozen die prima past bij het warme Americana geluid van dit album.
Door te werken met complexe gitaarrifjes , mandolines weet hij de nummers op de juiste manier weer te geven.
Broken Record is een album dat voelt als een warm bad, iets dat in deze tijd van het jaar prima past. Ook is het een van de albums waar je de tijd voor moet nemen om al de lagen in de muziek en de tekst te ontdekken.Het is voor de 1.000 fans een prima investering geweest.
Broken Record maakt duidelijk dat Lloyd erin is geslaagd om aan zijn toch al indrukwekkende oeuvre een nieuw prachtig hoofdstuk toe te voegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten