Release: 12 september
Label: EMI
Het kan natuurlijk niet anders: als de nieuwe single van Coldplay uitkomt moeten wij daar natuurlijk wel over schrijven.
Wat vinden wij van de tweede single van het toekomstige album Mylo Xyloto?
Het is in ieder geval weer een typische Coldplay song. Het nummer begint met violen, dan rond de 40 seconden komt er een drumbeat bij en een synthesizer rifje en natuurlijk een dupstep achtige baseline.
Als Chris Martin begint te zingen zit er ook nog een eenvoudig herkenbaar pianorifje onder. De violen blijven in het hele nummer redelijk dominant aanwezig en geven het nummer een wat New Age achtig karakter.
Coldplay zou Coldplay niet zijn als er natuurlijk weer een stadionvriendelijk koor komt met een Woah-oh-oh-oh refrein.
Wat willen de mannen van Coldplay nu met dit nummer? Een nieuw stadion meezing moment? Net zo als in een song als Yellow of Viva La Vida? Dan komt het nummer toch net iets te kort.
Ik vind het nog lastig dit nummer: het komt een beetje verwarrend over en eerlijk is eerlijk er zijn sterkere nummers van de band als het gaat om een nummer met koor. Het is een wat zwakkere kopie van wat de band eerder heeft gedaan.
Het lijkt erop dat een band als Coldplay met dit nummer niet een paar stappen vooruit zet, maar een paar stappen terug.
Dat is jammer , maar zelfs een minder nummer van Coldplay overstijgt nog altijd de grauwe middenmoot in popland. Je bekruipt alleen het gevoel dat er meer in zou kunnen zitten, het nummer heeft net niet die ontlading die we zo goed uit andere nummers kennen.
Maar een minder nummer van Coldplay is zeker nog de moeite meer dan waard.
http://www.youtube.com/watch?v=J6ZWlDks0nQ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten