Release: inmiddels uit
Label: 21st Century Music
Laten we voor opstellen: Nederland is geen folk land, we hebben niet zoals de Ieren , Engelsen ( maar eigenlijk ook de Fransen uit Bretagne) een echte folk traditie. Folk artiesten ( uitzonderingen als Mumford & Sons daar gelaten) zijn alleen bekend in een heel klein circuit, jammer want de folkmuziek is een meest interessante muziekstromingen. Als je dan te horen krijgt dat er een Nederlandse band een folk plaat aflevert, zijn we toch wel benieuwd. Nederland en folk kan dat wel goed gaan?
We hebben het over Parson Brown, een band ontstaan rond Danny Gordijn. Gordijn begonnen als tekstschrijver van Erik de Zwart, lukte het uiteindelijk om Erik ook voor zijn liedjes te interesseren. Met een platencontract op zak bij het label van Erik de Zwart ( 21st Century Music) wist de band in 2008 met het debuut album The Farewell State bescheiden succesjes te boeken op single gebied ( twee singles haalden de top 100). Zelfs in Frankrijk wist de groep te scoren.
Nu is het dan tijd voor het tweede album: Does My Heart Look Big In This? . Volgens Danny een veel persoonlijker album dan het eerste album niet in de laatste plaats doordat de band nu zelf het opname en mixproces voor haar rekening nam.Maar ook door persoonlijke gebeurtenissen in het leven van Danny en André van Arnhem ( een van de andere bandleden en verantwoordelijk voor de productie) zijn de teksten doorleeft. Iets wat uitstekend bij folk muziek past.
Het album begint met Hands Across The Sky en met een openingszin als My Life As Far I Can Tell Is A Sad Little Mess zit de stemming er al meteen goed in . Het nummer opent als een typisch folknummer, waarbij de muziek in het nummer steviger wordt dan de doorsnee folknummers. Een zeer sterke opening.
Het tweede nummer Stick and Beetles is meer pop, een wat minder nummer, maar gelukkig is daar Dead End een typisch ingetogen folknummer zoals je dat eigenlijk van een Ier verwacht, je waant je zo in een Ierse pup waarbij in een hoekje de band zit te spelen. You Roll is weer een uptempo nummer, maar duidelijk beter dan nummer twee. Funeral is weer een typisch folk liedje, maar wel een die door de diverse begeleiding opvalt. The Crowd is een up tempo folk nummer in de lijn van ( ja ze komen echt even om de hoek kijken) Mumford & Sons, vooral de samenzang in het refrein, maakt dit tot een van de sterkste nummers op het album.
Listen To The Sunshine laat in het begin de band van een totaal andere kant zien, dan ligt het meer in de lijn van andere Nederlandse band met een eigen geluid als The Nits, hoewel ook hier toch weer folk om de hoek komt kijken. En als daarna de gitaar losbarst in I Am Lies denk je dat de blues is begonnen. Further Apart is weer een nummer dat een link met country/rock heeft, ook You Could Save My Life begint stevig en is een uptempo rock nummer. We komen bij het nummer Nothing Really Begins, weer terug in de folk en eerlijk is eerlijk dat is toch weer een beter nummer dan de vorige nummers. The Burning Sky is weer een folk song in optima forma, het album sluit af met Ordinary Life. Dit laatste nummer is een voorbeeld van een geslaagde folk rock mix
Parson Brown laat met dit tweede album zien, over een volwassen geluid te beschikken. De band heeft eigenlijk twee gezichten op dit album; de folk songs en de meer rock songs. De band bewijst met de folksongs dat ook in de Lage Landen er folk met passie gemaakt kan worden. Zeker in combinatie met de zeer persoonlijke teksten zijn dat de songs die het album dragen. Wat mij betreft mag de band op het derde album wel helemaal op de folk toer gaan. Het zijn namelijk die songs die duidelijk maken dat de band een volstrekt eigen plekje heeft veroverd in de Nederlandse muziek scene.
Sterkste nummers van het album: Hands Across The Sky, Dead End, Funeral, The Crowd, The Burning Sky.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten