Er zijn van die nummers waarbij je je afvraagt: is dit muziek of een vertraagde ademhaling van iemand die net wakker is geworden in een sneeuwgrot? Avalanche glijdt langzaam je gehoorgang binnen als een ijskoude windstoot die zich nergens voor verontschuldigt. Dit is geen liedje, dit is een verstilde noodkreet in falsetto, verpakt in ambient dekenmuziek.
De productie is dromerig, alsof Sigur Rós op bezoek ging bij Bon Iver maar vergat dat er ook een refrein moest komen. Het schuift, het zweeft, het ademt, maar explodeert nergens – net als een echte lawine die je hoort aankomen, maar dan op mute. En toch... het werkt. Omdat de fragiele stem van Tim Bettinson precies tussen hoop en overgave in hangt. Alsof hij zich neerlegt bij de kou van het leven, maar het nog één keer warm wil zingen.
Deze Avalanche overrompelt niet. Hij bedekt langzaam je hart met een laag melancholie waar je stiekem niet meer onderuit wil komen.
Cijfer: 8,1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten