Met een titel als Rice Crispie verwacht je óf een parodie óf een muzikale suikeraanval. Wat je krijgt is iets er tussenin: dromerige shoegaze met een vleugje ironie en een tempo waar zelfs slakken ongeduldig van worden. De zang is fluisterend, de gitaar galmt alsof hij drie kamers verderop wordt bespeeld, en de tekst… tja, die lost op in de productie als melk op ontbijtgranen.
Het is vaag, wazig, en stiekem best mooi. Maar ook een beetje alsof je naar een band kijkt die zichzelf in slow motion op een wolk projecteert en daar tevreden over is.
Cijfer: 7,0
Hitpotentie: 4,9
(Nauw, inderdaad. Geen hit, wel een soundtrack voor een ochtend waarop je niks hoeft. Of niks wil.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten