Dit is alsof The Cure in een kerk zonder licht staat te repeteren met alleen echo en verdriet als publiek. Diamonds klinkt als een vergeten B-kant van Disintegration die per ongeluk uit een tijdcapsule is gevallen. Alles druipt van de melancholie: slepende synths, galmende gitaren en een stem alsof Robert Smith even Grieks heeft geleerd en vervolgens nooit meer geslapen heeft.
Het tempo? Tragisch. De sfeer? Donkerder dan een regenachtige zondag in november. Maar daardoor juist raak. Dit is geen hit, dit is een gevoel. Voor iedereen die wel eens met een bak koffie naar het niets heeft zitten staren.
Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 5,5 – Te weinig TikTok, te veel tranen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten