Het was zonder meer een bijzonder debuut in 2009: The xx met het gelijknamige debuutalbum.
Hoe kon het toch dat een album met zulke intieme nummers toch zo'n groot succes werd?
Anno 2012 ben ik er nog niet uit, de band zelf ook niet. Maar die maken zich er niet druk om. Op het tweede album Coexist is de band eigenlijk gewoon doorgegaan waar ze op het eerste album waren opgehouden.
Verwacht dus geen radicale koerswijziging, maar meer een verder perfectioneren van wat ik inmiddels wel een The xx geluid zou willen noemen.
Met de eerste single " Angels" werd het al duidelijk, een heel ingetogen nummer waarbij er bijna werd gefluisterd in plaats van gezongen.
Ook een nummer waarin de spanning juist werd opgevoerd door minder instrumenten te gebruiken in plaats van meer.
Is het dan alleen maar meer en beter van het zelfde ? Nee , de band is ook in staat om nieuwe wegen in te slaan, overigens net zo subtiel als het geluid zelf.
Zo is een nummer als " Reunion " voorzien van steeldrums en zijn de beats die jamie xx weet te toveren uit een nummer als " Swept Away" ronduit magistraal.
Maar voor mij is een nummer als " Chained" toch het echte hoogtepunt van het album, wat kan treurnis toch mooi bezongen worden.
Het is een magistraal album geworden dat je moet koesteren. The xx heeft zichzelf overtroffen en de lat griezelig hoog voor zichzelf gelegd.
Score: 9,5 / 10
Beste songs: Chained, Angels, Swept Away
Geen opmerkingen:
Een reactie posten