Cijfer: 8,0 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,3 (radiovriendelijk met spierballen en gevoel)
Rag’n’Bone Man is terug, en gelukkig… niet met nóg een poging om Human voor de twintigste keer te herschrijven.
Time to Love voelt als een frisse ademhaling van iemand die eindelijk begrepen heeft dat zijn stem meer kan dan alleen grote ballads en stadionrefrains.
Het nummer opent zacht, bijna ingetogen — een piano, een subtiel beatje, en dan die stem: rauw als schuurpapier, warm als een winterjas.
Rag’n’Bone Man klinkt hier alsof hij het gevecht met zichzelf even gestaakt heeft.
Geen bombast, geen schreeuwerige climax, maar een lied dat ademt, dat ruimte laat voor nuance.
De tekst is verrassend direct:
“It’s time to love, not time to run.”
Geen poëzie, geen metaforen, maar heldere taal van iemand die eindelijk durft te zeggen wat er misging.
Het is eerlijk en daardoor sterker dan veel van zijn eerdere werk.
De productie is strak:
een pulserende beat, warme strijkers, en een opbouw die niet explodeert maar juist vervolmaakt voelt.
En vooral: het nummer blijft ver weg van die Human-dramatiek waar hij zo berucht mee werd.
Goed zo. Niemand zat te wachten op Human 2: De Mens is Nog Steeds Problematisch.
Halverwege komt dat klassieke Rag’n’Bone Man-moment:
zijn stem breekt open, niet door volume maar door emotie.
Het is alsof hij de muren even laat zakken — geen theatrale pijn, maar volwassen kwetsbaarheid.
Wat Time to Love vooral laat horen:
dit is een artiest die eindelijk weet wie hij wil zijn.
Geen festival-climaxmachine, maar een soulzanger met karakter.
Kortom:
Time to Love is Rag’n’Bone Man op zijn best:
krachtig, menselijk, en eindelijk bevrijd van zijn eigen schaduw.
Het is geen nummer dat de wereld verandert,
maar wel eentje dat je herinnert dat een grote stem ook kleine dingen mag zeggen.
💡 Sterk, warm en volwassen — Rag’n’Bone Man durft eindelijk te léven in plaats van te lijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten