Cijfer: 7,8 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,5 (voor de streaminglijst van mensen met latte art)
Armin van Buuren goes classic.
De man die ooit hele stadions liet juichen op de tel van zijn beats, komt nu met een pianoalbum — en Sonic Samba is daar het meest intrigerende voorbeeld van.
Geen lasers, geen drops, geen extatische menigte met zonnebrillen in de nacht. Alleen een vleugel, een melodie en een DJ die ineens ontdekt heeft dat stilte óók geluid is.
Vanaf de eerste noot hoor je het: dit is Armin met kleren aan.
De piano klinkt helder, bijna fragiel, alsof hij elk moment kan breken onder zijn eigen perfectie. En dan dat ritme — een subtiel bossa-nova-achtig tikje, net genoeg om de titel Sonic Samba niet tot ironie te maken.
Het is een dansnummer dat weigert te dansen, een samba voor mensen die liever stil zitten met een glas wijn en een licht schuldgevoel.
Pieter Derksen zou zeggen: “Armin probeert de hemel te bereiken, maar dit keer via de lift van Einaudi.”
Peter Pannekoek zou droogjes opmerken: “Het heet Sonic Samba, maar het enige wat hier swingt is de demperpedaal.”
En Marcel van Roosmalen zou brommen: “Je hoort dat het mooi moet zijn. En dat is het ook. En dat is meteen het probleem.”
Toch moet je hem het nageven: er zit lef in.
Een DJ die zijn loops inruilt voor een vleugel, die van beats naar Bach probeert te bewegen — dat is niet niets.
En eerlijk is eerlijk: Sonic Samba heeft iets.
De melodie is elegant, de opbouw rustig, en de toon verrassend persoonlijk. Je voelt de ambacht van iemand die jarenlang in decibellen dacht, maar nu ineens ruimte overhoudt.
De structuur is eenvoudig: een herhalend motief, een subtiele modulatie, een paar zorgvuldig geplaatste accenten.
Het is niet virtuoos, maar wel verfijnd.
Je hoort dat Armin geen pianist is — maar wel een muzikant.
En dat verschil maakt het interessant: hij speelt niet om te imponeren, hij speelt om te begrijpen.
Halverwege komt de titel tot leven: er sluipt ritme in.
Een lichte swing, een paar syncopen, een vleugje tropische melancholie.
Je verwacht bijna dat de beat erin klapt — maar dat gebeurt niet.
Hij houdt het klein, beheerst, en daardoor juist spannend.
De Piano Sessions lijken een poging tot heruitvinding: de danceheld als componist.
En gek genoeg lukt het.
Het is geen klassiek album in de zin van traditie, maar eerder een DJ die zijn eigen stilte remixt.
Kortom:
Sonic Samba is een dappere, stijlvolle oefening in terughoudendheid.
Geen hands-in-the-air, maar hands-op-de-toetsen.
Armin van Buuren bewijst dat zelfs een trancegod soms wil afdalen naar de aarde — en dat daar verrassend mooie muziek ontstaat.
🎹 Armin goes classic, en dat klinkt… klassiek goed.
Niet baanbrekend, niet meeslepend, maar eerlijk, warm en precies de juiste dosis zelfreflectie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten