Cijfer: 8,4 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,7 (radioklaar met inhoud, Vlaams goud)
zijn bands die zichzelf blijven herhalen, en er zijn bands die weten hoe ze zichzelf opnieuw moeten uitvinden zonder hun ziel te verliezen.
Bazart behoort tot die tweede categorie.
Nooduitgang is zo’n nummer dat meteen binnenkomt: herkenbaar Bazart, maar met meer volwassenheid, meer diepte — en een tikkeltje wanhoop waar je u tegen zegt.
Vanaf de eerste seconde zit je er middenin.
De beat is strak, de synths glanzen als nat asfalt, en Mathieu Terryn zingt alsof hij net iets te laat beseft dat de uitgang al dicht is.
Het is melancholie in maatvoering: alles klopt, maar het voelt alsof het elk moment kan instorten — en dat maakt het goed.
Tekstueel is het pure Bazart-poëzie:
Nooduitgang zonder plan, ik sta buiten mezelf te wachten.
Zinnen die tegelijk alledaags en absurd zijn.
Het is die typische Vlaamse melancholie — poëtisch zonder te zweven, intens zonder te overdrijven.
Ze zingen over weglopen, blijven hangen, verdwalen — kortom: over alles wat het leven is tussen koffie en chaos.
De productie is dik in orde.
Gladde synths, warme bas, en drums die niet marcheren maar zweven.
Er zit iets van Editors in, iets van Balthazar, maar bovenal iets onmiskenbaar Bazart-achtigs: de combinatie van grootse emoties en kleine woorden.
Het refrein is een voltreffer.
Niet omdat het knalt, maar omdat het blijft hangen.
Je hoort het één keer, en het zit vast — niet als een oorwurm, maar als een gedachte die niet weg wil.
Nooduitgang is het soort nummer dat je na één luisterbeurt meeneemt in je hoofd, net als een zin uit een goed boek die je nog dagenlang citeert zonder precies te weten waarom.
Wat dit nummer vooral laat horen, is een band die durft te groeien.
Bazart is niet meer die jonge, dromerige band van Goud.
Ze klinken hier volwassener, ruiger, meer zelfbewust.
Nog steeds melancholisch, maar minder gepolijst.
Er zit ruis in de emotie — en dat staat ze goed.
Kortom:
Nooduitgang is Bazart op hun best: poëtisch, urgent en melodieus melancholisch.
Een lied dat de deur openzet naar twijfel, maar dat zelf geen seconde aarzelt.
De synths glanzen, de stem breekt, en de tekst blijft hangen als regen op een ruit.
Het is muziek die troost biedt door te erkennen dat niemand écht weet waar de uitgang is.
🚪 Een nooduitgang die je niet vindt — en dat is precies de bedoeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten