Cijfer: 5,4 ★★☆☆☆
Hitpotentie: 6,8 (alleen bij moeders met ABBA-beddengoed)
O, Ben Forster…
De man die ooit met Jesus Christ Superstar bewees dat hij kan zingen, maar nu vooral laat horen dat hij dat beter niet altijd hoeft te doen.
Zijn versie van The Winner Takes It All is zo’n voorbeeld van goed bedoeld drama dat onderweg ergens in een fontein van pathos is uitgegleden.
Er zijn nummers die je niet moet aanraken.
The Winner Takes It All van ABBA is er één van.
Dat is geen lied, dat is heilige grond — een melancholisch meesterwerk waarin Agnetha Fältskog ooit het verdriet van een gebroken huwelijk zong met de waardigheid van een operazangeres en de kwetsbaarheid van iemand die haar sleutel niet meer in het slot krijgt.
Ben Forster heeft dat waarschijnlijk ook gevoeld, maar dacht vervolgens: “Weet je wat dit nodig heeft? Nog meer emotie.”
En dat is precies waar het misgaat.
Vanaf de eerste toon is het duidelijk: Ben heeft gevoel.
Veel gevoel. Te veel gevoel.
Hij zingt elke zin alsof hij net een Oscar krijgt voor Beste Man met Emotie.
De piano klinkt plechtig, de strijkers doen hun uiterste best, en Ben…
Ben gaat ervoor.
Elke noot is een kleine noodkreet.
Je hoort hem zuchten, trillen, breken — en na een minuut denk je: Ben, doe het niet jongen. Laat het gewoon gaan.
De kracht van ABBA’s origineel zat in de beheersing.
Het verdriet zat in wat niet gezegd werd.
Bij Forster zit het verdriet overal — in elke uithaal, in elk vibrato, in elk moment waarop hij denkt: dit is mijn “I will always love you”-moment.
De productie is smetteloos, en dat is misschien nog het probleem.
Alles klinkt keurig, gepolijst, net iets té netjes.
Het is alsof iemand een museumstuk opnieuw heeft geschilderd met glitterverf.
Ergens halverwege probeert hij het nog klein te houden.
Een fluisterende passage, zacht pianospel, bijna ingetogen.
En dan… de finale.
Een muur van stem.
Een ABBA-ballad die verandert in een auditie voor The Voice of Desperation.
Kortom:
Ben Forster bedoelt het goed — en dat is het tragische eraan.
Zijn The Winner Takes It All is niet slecht, maar het mist precies dat wat het origineel zo geniaal maakte: de stilte tussen de tranen.
Hij wil winnen.
Maar in dit geval geldt de titel letterlijk: de winnaar neemt alles,
en Ben blijft achter met een microfoon vol zoutwater.
🎭 Ben, doe het niet jongen. Sommige liedjes zijn niet om te zingen — maar om te laten rusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten