Je hoort het meteen: The Rope is geen nummer, het is een val. Langzaam gespannen, tot het knapt. Wunderhorse laat zich hier van zijn meest ingetogen én explosieve kant zien. Alsof Jeff Buckley en Kurt Cobain samen op een regenachtige dinsdagmiddag in een Engelse schuur zijn opgesloten met alleen een gitaar, een asbak en hun verdriet.
Het begint verstild, bijna verlegen. Zachte gitaar, fluisterstem. Maar onder die oppervlakte borrelt iets onheilspellends – en ja hoor, halverwege ontploft het. Niet met bombast, maar met gecontroleerde razernij. De zang wordt rafelig, de gitaren zwaarder, alsof de band het touw waar de titel naar verwijst langzaam strak trekt en uiteindelijk zelf losscheurt.
De tekst balanceert tussen poëzie en paniek. Het gaat over loslaten, vasthouden, jezelf verliezen. Of gewoon over een slecht weekend – dat mag je zelf invullen.
Wunderhorse is zo’n band die geen hits maakt, maar wel nummers die je na drie keer luisteren onder je huid kruipen. Geen makkelijke kost dus, maar wel indrukwekkend.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 5,6 – Voor nachtbrakers met koptelefoons en een hoofd vol vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten