Stel je voor: je zit in een gotische kathedraal, Robert Smith fluistert over vergankelijkheid, kaarslicht flikkert… en dan komt er ineens een discobal naar beneden. Dát is deze remix.
De originele Cure-versie was een traag zinkend schip vol melancholie. Danny en Rico besluiten om er een opblaasflamingo aan vast te knopen en een cocktail te serveren. De duisternis verdwijnt, en wat overblijft is een glimlach die je niet vertrouwt.
Het klinkt strak en vlot, maar dat is precies het probleem. Alsof je een begrafenis binnenloopt en er ineens iemand “Happy” van Pharrell inzet.
Cijfer: 6,5
Hitpotentie: 6 – Geschikt voor een alternatieve zomeravond, maar The Cure-fans zitten ondertussen onder hun hoodie te huilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten