De demo-versie van dit nummer is alsof je Sufjan Stevens stiekem afluistert door een kier in zijn slaapkamerdeur. Nog kaler, nog fragieler, nog verder afgebrokkeld dan de officiële opname. Alsof zelfs zijn gitaar twijfelt of hij wel mag klinken.
Er is geen productie meer, alleen de pure kern: fluisterzang, krakende snaren en een sfeer die voelt alsof je per ongeluk iemands dagboek hebt opengeslagen. Geen melodrama, geen bombast. Alleen vermoeidheid en geloof in het kleine. Het klinkt als een mens die net besloten heeft om morgen tóch weer op te staan.
De tekst is even rauw als troostend: een breekbaar gebed voor mensen die het geloof in alles even kwijt zijn, inclusief zichzelf. Zelfs de opnamekwaliteit draagt bij aan het gevoel: een beetje ruis, een vage echo – als een herinnering die langzaam vervaagt maar nooit verdwijnt.
Cijfer: 9,5
Hitpotentie: 2,9 – Veel te intiem voor de radio, perfect voor eenzame nachten met een kop thee en alles wat je kwijt bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten