Een liedje zo fragiel dat je het bijna met twee vingers moet afspelen. "Pressed Flower" voelt als een dagboek dat per ongeluk op shuffle staat: korte zinnen, schijnbaar achteloos gezongen, maar ondertussen snijdt het ongemerkt diep in je ziel.
Greta Kline mompelt haar zinnen alsof ze twijfelt of ze het wel met de wereld wil delen. En dat maakt het juist zo sterk. De melancholie zit ‘m niet in de dramatiek, maar in de eenvoud. Je hoort iemand nadenken over het leven, in plaats van het te willen verklaren. Muzikaal blijft het minimalistisch – een beetje gitaar, wat rammelende drums, en vooral heel veel ruimte.
Het klinkt als iets dat op een cassette stond die je jaren geleden van iemand kreeg. En pas nu snap je wat het betekende.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 4,2 – Te gevoelig voor de radio, maar perfect voor wie op dinsdagmiddag verdrietig naar de regen kijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten