Je zou bijna vergeten dat Biffy Clyro óók zachtjes kan. De Schotten die normaal gesproken gitaren molesteren alsof ze persoonlijk verantwoordelijk zijn voor hun jeugdtrauma’s, komen ineens met een ballad aanzetten die klinkt als een vergeefse liefdesbrief aan iemand die allang vertrokken is.
A Little Love is klein, kwetsbaar, en druipt van het soort melancholie waar Britse mannen patent op lijken te hebben zodra ze hun T-shirt uitdoen en een akoestische gitaar oppakken. De refreinen zwellen, maar nooit zo hard dat het pijn doet. Alles blijft beheerst. Netjes. Bijna beschaafd. Alsof zelfs de pijn hier met excuses wordt uitgesproken.
Het nummer klinkt als Suede die vergeten is dat ze Suede zijn. Of als Snow Patrol, maar dan zonder het schuldgevoel dat je krijgt als je het goed vindt. Simon Neil fluistert meer dan hij zingt, en ergens tussen de regels voel je: dit gaat over een liefde die nooit groot genoeg was om stand te houden. Of gewoon over het feit dat zelfs een klein beetje liefde te veel kan zijn voor sommige mensen.
Het is geen rock. Het is ook geen pop. Het is een tussenruimte. Een adempauze van een band die meestal schreeuwt. En daarom raakt het.
Cijfer: 8,2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten