ze stelt de vraag: “Can you hear me?” – Ja hoor Amy, we horen je. Overduidelijk zelfs. Maar de echte vraag is: willen we het ook?
Wat ooit een frisse stem met Schotse rafelrandjes was, is nu een gladgepolijst popdeuntje dat net zo goed uit een IKEA-speaker in een wachtruimte had kunnen komen. Er zit niets mis mee – en dat is precies het probleem. Geen rafel, geen risico, geen rilling. Alleen keurige klanken die tussen de muur en het behang verdwijnen.
De emotie is oprecht, dat voel je. Maar de productie smeert er zo’n dikke laag veilige radiovernis overheen dat zelfs de wanhoop klinkt als een aanbeveling voor noise-cancelling oordopjes.
Cijfer: 5,8
Hitpotentie: 6,5 – Meedeinen op de achtergrond bij het sorteren van sokken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten