****
Hoewel we aan België grenzen en ook nog eens dezelfde taal spreken zie je op muziek gebied maar weinig samenwerking. En de geslaagde samenwerkingen zijn al helemaal schaars. Toen Spinvis (oftewel Erik de Jong) aankondigde om met de Belgische Geike Arnaert (ex-Hooverphonic) samen te gaan werken voor de film Adem kon dat natuurlijk ook helemaal verkeerd uitpakken. Beide artiesten staan namelijk bekend om hun volstrekte eigenzinnigheid.
Het is overigens te danken aan de regisseur Hans van Nuffel van Adem dat we nu naar dit album kunnen luisteren, want hij stelde namelijk de samenwerking aan Erik voor. Tijdens de opnames voor de film ging het zo goed dat er materiaal genoeg overbleef voor een eigen album. Het resultaat van die samenwerking is nu beschikbaar onder de naam Dorléac. Dorléac is de naam van een Franse actrice waar Spinvis al jaren een bewonderaar van is.
Zodra je het eerste nummer hoort merk je dat er sprake is van een natuurlijke chemie tussen Geike en Erik, het klinkt alsof ze al jaren albums maken. Tot nu toe vond ik het werk van Spinvis wel aardig, maar was het niet echt muziek die me raakte. Waarschijnlijk kwam dat doordat onze eigenzinnige De Jong te veel tegelijk wilde zeggen met zijn muziek. Het is dan ook wonderbaarlijk hoe positief de invloed van Arnaert is. Niet alleen heeft zij een prachtige stem die de nummers net dat extra geeft, ook blijkt ze Spinvis tot composities te brengen die perfect klinken en nu wel weten te raken.
Het is dan alleen lastig om de muziek te plaatsen, want voor beide geldt dat ze zich bij uitstek niet in een hokje laten plaatsen. Dat geldt dus ook voor Dorléac. Het resultaat is een wonderbaarlijke muzikale wereld geworden, die je soms laat weg dromen. Je een andere keer afstandelijk maakt, of je bij de strot grijpt. Maar in ieder geval doet wat goede muziek moet doen: je tot in je ziel raken.
Eigenlijk is het album dat een speelfilm op zich is geworden, met een prachtig geluidspalet en composities als resultaat. Daar waar een groep als MGMT zich vertilde aan de psychedelica weet dit duo de juiste balans wel te vinden. Opvallende nummers daarbij zijn bijvoorbeeld "Disparu". Een nummer wat onsamenhangend lijkt te beginnen, voeg daarbij de stem van Geike en het lijkt alle kanten op te gaan. Tot je rond de minuut merkt dat alle lijntjes weer bij elkaar komen en er ontstaat een prachtig dromerig nummer. Diezelfde dromerigheid vind je ook terug in het instrumentale "Aerosol" dat zo uit een film weggelopen lijkt te zijn. Terwijl in een nummer als "Entourage" juist de nadruk ligt op de stem van Arnaert waarbij de gitaar alleen maar ondersteuning is en een heel breekbaar liedje zich ontrafelt.
Het zal geen album worden wat je hoog in de lijst zal terug vinden, maar als je opzoek bent naar een plaat die een herfst geluid perfect weet weer te geven dan kan je bijna niet anders dan bij dit album uitkomen. Wat mij betreft mogen Erik en Geike op deze manier nog jaren samenwerken, want het geeft een ongekend geluid voor onze Lage Landen, dat het ook verdient om in de rest van de wereld gehoord te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten