Release : al uit in Nederland
****
Oké : je hebt dan in de band gezeten die je tot de meest succesvolle uit de jaren ‘70 kunt rekenen. En je hebt met je laatste soloalbum 6 Grammy’s gewonnen, is het dan gek dat je al recensent de meetlat hoog legt? Dat is dus het geval bij Robert Plant. Hij leverde in 2007 een zeer verrassende soloplaat , Raising Sand, af die duidelijk afweek van zijn Led Zeppelin verleden en zijn vorige solo albums. Raising Sand had duidelijk een meer blues en Amerikaans karakter.
Door het commerciële en artistieke succes van dit album heeft het eventjes geduurd voor de opvolger is uitgekomen. Ook de (waarschijnlijk eenmalige ) reünie van Led Zeppelin zorgde voor vertraging. Maar waarschijnlijk heeft het vicepresidentschap van de voetbalclub Wolverhampton Wanderers FC hem de meeste tijd gekost.
Voor zijn nieuwe album reist Plant naar Amerika af en neemt het album in Nashville op. Ook nu weer omringt hij zich met topmuzikanten. Zo werken op dit album multi-instrumentalist Darrel Scott die mandoline, accordeon, lapsteel en banjo bespeelt, country zangeres Patty Griffin, bassist Byron House en percussionist Marco Giovino mee. Ook dit album heeft weer een Amerikaans karakter, dit is niet in de laatste plaats te danken aan gitarist Buddy Miller die ook mede voor de produktie tekende .
Met Band of Joy keert de Brit terug naar zijn beginjaren. In 1966 richt hij een band op met de zelfde naam, maar die valt door ruzies al snel uit elkaar. Hij stapt dan over naar de legendarische band Led Zeppelin. Na het uiteenvallen van die band start Robert een succesvolle solocarrière.
Ook in muzikaal opzicht is op dit album de begintijd van Plant te horen, net als overigens zijn Zeppelin periode en zijn Britse Folk roots. Maar het merendeel van het album ligt toch in de lijn van zijn vorige solo album. Wel is het opvallend dat Robert er op dit album voor gekozen heeft om vooral met materiaal van anderen te werken. Zo is er materiaal te horen van Los Lobos, Low, Greg Vanderpool en een aantal traditionals.
Er is maar een song op dit album waar Plant aan meegeschreven heeft. Gevaar bij materiaal van anderen is dat er een onsamenhangend geheel ontstaat of een niet constante kwaliteit. Verrassend genoeg is beide niet op dit album het geval. De songs bij elkaar geven een heel mooi gevarieerd muzikaal beeld.
Toegegeven; Robert Plant maakt het ons als luisteraars niet makkelijk, het is duidelijk een album dat moet groeien en vooral wanneer je het vaker hoort zijn kwaliteit prijs geeft. Maar ook nu is de zanger er in geslaagd met een kwalitatief hoogwaardig album te komen. Wat mij betreft zijn de nummer Silver Rider, Angel Dance en Satan Your Kingdom Must Come de absolute hoogtepunten van een in alle opzichten geslaagd album. In de huidige muziekwereld zal hij er weinig jonge fans bij krijgen. Maar hij weet zijn oude fans wederom te verrassen en aan zich te binden, van mij mag hij nog wel een tijdje doorgaan met albums maken.
En als hij dan op zijn volgende album met meer eigen materiaal komt, ben ik helemaal tevreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten