Cijfer: 7.5 – Het is een ballad die je aanraakt, maar niet op een manier die je doet denken: "Ik wil de hele dag huilen in mijn pyjama."
Wanneer Dermot Kennedy weer de microfoon oppakt, kun je erop vertrouwen dat je het gevoel krijgt dat je naar een emotionele zelfhulp-podcast luistert, maar dan met iets meer muziek en iets minder "adem diep in, adem diep uit"-gedoe. Let Me In is zo'n track waar je niet zeker weet of je je moet overgeven aan de emoties of een kop koffie moet zetten om de zwaarte te verlichten. Maar hé, soms wil je gewoon even voelen, zelfs als dat betekent dat je je hart in je schoenen hebt.
🎶 De Sound: Zacht, Intens, Maar Je Kent Het Wel
Het nummer begint met een pianolijntje dat je zo rustig maakt dat je bijna je telefoon verliest in je tas. Terwijl de strijkers langzaam binnenkomen, voel je de intensiteit opbouwen – maar geen paniek! Het is nog geen oh-my-god-wat-gebeurt-hier, het is meer een “ja, ik heb deze vibe al eerder meegemaakt.” Het is een beetje zoals het tweede seizoen van je favoriete serie: lekker, maar het heeft niet dezelfde wow als dat eerste seizoen. Nog steeds de moeite waard, maar je moet niet in shock raken als je geen nieuwe verrassingen tegenkomt.
📝 De Tekst: "Laat me erin... behalve als je het me vraagt om op een dag in de regen te dansen, dat laat ik liever."
Kennedy’s teksten raken je altijd, maar je vraagt je af of je de hele tijd de ene vraag aan hem moet stellen: “Bro, is er ook iets anders in je leven dan verlangen en verdriet?” Natuurlijk is het mooi en poetisch, en natuurlijk, wie kan er nou echt nee zeggen tegen de "let me in, let me in, please let me in..." vibe? Maar het klinkt soms alsof we allemaal in een lange wachtlijst staan voor de ‘zwarte maandag na een slecht weekend’. Je voelt het, maar je vraagt je af of er een exit-strategie is die wat minder duister is.
🎭 Het Oordeel: Dat Vage Puntje Tussen “Ja” en “Misschien”
Let Me In is dus zo’n nummer waarin je je hart kan stoppen en denken: Ja, ik ben hier voor de emotie. Maar dan ineens is er een moment waarop je een beetje denkt: Kan ik misschien de hoek omdraaien en toch een glimlach vinden?. Toch, zelfs zonder de ultieme verrassing, is het een track die je kunt inpakken als het perfecte, vertrouwde dekentje voor een regenachtige middag. Het is goed. Het is lekker. Maar het had ook net iets meer dingen kunnen doen. Je voelt je meegenomen, maar misschien ben je niet helemaal veranderd als persoon tegen het einde van het nummer.
Cijfer: 7.5 – Een ballad die je aanraakt, maar niet op een manier die je doet denken: “Dit is het meest originele werk sinds de uitvinding van de band-aid.” 😏
Geen opmerkingen:
Een reactie posten