Met Starstruck lijkt Ripley Alexander een muzikaal weerwoord te geven op de popcharme van Harry Styles, maar dan met een eigen, ongepolijst randje. Het nummer straalt pure ambitie uit, alsof Ripley je wil laten weten: Ja, ik zie die sterren ook, maar ik word er zelf een.
Het refrein is absoluut het hoogtepunt – een explosie van melodie en emotie die je meesleept alsof je in een kosmische wervelwind zit. Als je denkt dat Harry Styles sterke hooks heeft, wacht dan tot Ripley je met Starstruck omver blaast. Het is groot, het is meeslepend, en het is bijna onmogelijk om níet mee te zingen (of te schreeuwen).
De coupletten? Prima, maar laten we eerlijk zijn, ze zijn vooral een opstapje naar dat refrein. De productie heeft die Australische flair – glad genoeg om radiovriendelijk te zijn, maar met een rauw randje dat het authentiek houdt. Ripley weet hoe hij de luisteraar aan het lijntje moet houden, en als dat refrein eenmaal losbarst, vergeet je alles wat daarvoor kwam.
Als dit echt zijn antwoord op Harry Styles is, kunnen we maar één ding zeggen: Styles, kijk uit, want Ripley komt eraan.
Score: 9/10 (Want sterren kijken is leuk, maar dit nummer voelt als de Big Bang.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten