Met ADHD laat James Arthur zien dat hij weet hoe hij groots moet uitpakken. Dit is geen ingetogen ballad die zachtjes fluistert over innerlijke chaos – nee, het is een popanthem met een productie die even vol is als je hoofd na drie koppen koffie.
De coupletten bouwen rustig op, alsof Arthur je probeert klaar te stomen voor het emotionele bombardement dat het refrein is. En als dat refrein eenmaal binnenkomt? Bam! Het klinkt alsof hij een therapiesessie in muziekformaat heeft gegoten, dat klinkt alsof het voor je juicht: "Je kunt dit aan!"
De productie zit bomvol lagen, misschien iets té vol. Het is alsof de producer dacht: Meer is altijd beter. Maar eerlijk is eerlijk, het werkt. Het refrein blijft hangen en dwingt je bijna om mee te zingen, zelfs als je geen idee hebt of je het onderwerp écht begrijpt.
Met ADHD levert Arthur een track die meer pop is dan introspectief, maar hij doet het met zoveel overtuiging dat je het hem vergeeft. Het nummer is groots, meeslepend en precies de chaos waar je stiekem op hoopte.
Score: 8/10 (Want soms wil je niet fluisteren over chaos – je wilt het uitroepen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten