Op veler verzoek weer terug, het album van de week en hoe kan het ook anders, we beginnen met Coldplay en Ghost Stories.
Het album is het zesde album van de Britse band en een forse breuk met de vorige twee albums. Het album is een bijzonder ingetogen album geworden en duidelijk het resultaat van de relatiebreuk van Chris Martin.
Chris is zo overduidelijk op het album aanwezig dat het bijna voelt als een solo album van Chris.
Juist omdat de band zo groot is , hebben vooral indie-bladen veel problemen met de band, kan het nog wel indie zijn als het muziek is die ook je vader mooi kan vinden?
Wat mij betreft is het antwoord daarop ja, na een album met een volstrekt belachelijke titel Mylo Xyloto die de band toch wat terug wierp na het legendarische Viva La Vida kiest de band voor totaal iets anders.
De titel doet recht aan het album , er zijn op dit album bijna geen uitbundige nummers te vinden, maar het is een bijzonder ingetogen geheel geworden.
Het begint al met de openingstrack " Always In My Head" wat met een soort engelen geluid begint en je meteen al in de juiste stemming voor dit album brengt . Daarna volgt de single " Magic" een heel sterk nummer, maar in tegenstelling tot eerdere singles een nummer dat je pas bij meerdere keren echt volledig grijpt.
'Ink" is een uptempo song persoonlijk vind ik dit een van de minderen, "True Love" daarna daarentegen is wat mij betreft een van de pareltjes op het album een beetje in de lijn van Magic. Voorbeeld ook van hoe het een album is met veel electronica, drumcomputers en weinig gitaar en echte drums. Het maakt duidelijk hoe sterk de rol van Chris Martin is .
Het nummer " Midnight" is ongekend, een soort Bon Iver meets Kraftwerk. Een song die je of geweldig vindt of totaal waardeloos. Ik vind het geweldig wat een prachtig verstild nummer.
Daarna volgt " Another's Arms " hoor Martin nog nauwelijks zingen en is weer het zelfde patroon van 'True Love' herkenbaar.
Het nummer daar na is wat mij betreft samen met Midnight de beste track van het album ; 'Oceans'.
Ook weer een klein nummer, waar je een bijzondere breekbare Chris Martin in hoort, een nummer dat je meteen naar de keel grijpt. Het nummer is bijna alleen maar de stem van Chris, in de verte doet het mij wat denken aan Air.
Het enige echte stadionnummer is " A Sky Full Of Stars" wat samen met Avicii is gemaakt, het laat meer de 'oude' Coldplay horen. Zonder meer geschikt voor elk stadion.
In het ook bescheiden nummer 'O" komen op het einde de engelen van het begin weer terug.
Op dit zesde album vind je een band die wars van alle stadion optredens en songs meer teruggrijpt naar de beginperiode van Parachutes, de arrangementen zijn bijzonder subtiel, de teksten zeer persoonlijk en de melodieën ingetogen. Als je de status van de groep even weg denkt en het album een kans geeft is het een bijzonder geslaagde productie geworden.
SCORE: 9/10
Inderdaad wel even wennen maar toch een prachtig album
BeantwoordenVerwijderen