AnNa R. – Die Astronautin (Offizielles Musikvideo)

anNa R. – ooit de stem van Rosenstolz – komt met een solonummer dat niet alleen zweeft, maar ook landt. Die Astronautinis geen nummer, het is een vlucht. Een vlucht naar binnen, naar vroeger, naar een plek waar zwaartekracht vervangen is door gemis en melancholie.

De tekst klinkt alsof ze een dagboekfragment fluistert vanaf een maanbasis. Je voelt de afstand. Tussen haar en de aarde. Tussen haar en degene die ze kwijt is. En toch: er is iets troostends aan dat zweven. Want waar je normaal verzuipt in bombast, is dit lied een soort ruimtecapsule van rust.

AnNa R. zingt met de broze kracht van iemand die alles heeft gevoeld en niks meer hoeft te bewijzen. Geen overproductie, geen opgeklopte popsound, maar gewoon: eerlijk. En eerlijk is, zeker in het Duits, vaak ook genadeloos.

Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 4,2 – Te traag voor de radio, te goed voor playlists met 'Feel Good Hits'.

Vancouver Sleep Clinic - Avalanche (Official Audio)

Er zijn van die nummers waarbij je je afvraagt: is dit muziek of een vertraagde ademhaling van iemand die net wakker is geworden in een sneeuwgrot? Avalanche glijdt langzaam je gehoorgang binnen als een ijskoude windstoot die zich nergens voor verontschuldigt. Dit is geen liedje, dit is een verstilde noodkreet in falsetto, verpakt in ambient dekenmuziek.

De productie is dromerig, alsof Sigur Rós op bezoek ging bij Bon Iver maar vergat dat er ook een refrein moest komen. Het schuift, het zweeft, het ademt, maar explodeert nergens – net als een echte lawine die je hoort aankomen, maar dan op mute. En toch... het werkt. Omdat de fragiele stem van Tim Bettinson precies tussen hoop en overgave in hangt. Alsof hij zich neerlegt bij de kou van het leven, maar het nog één keer warm wil zingen.

Deze Avalanche overrompelt niet. Hij bedekt langzaam je hart met een laag melancholie waar je stiekem niet meer onderuit wil komen.

Cijfer: 8,1

Hitpotentie: 5,4 – Te mooi om weg te zappen, te stil voor een hitlijst. Maar voor wie alleen is in het donker: perfect.

Biffy Clyro -Hunting Season

  Er zijn seizoenen waarin je wilt oogsten, en dan is er Hunting Season – een nummer waarin Biffy Clyro op jacht lijkt te gaan naar hun eigen relevantie. Het begint broeierig, alsof iemand met opgekropte woede in een Schotse regenbui zijn gitaar heeft vastgepakt. Er is dreiging, maar ook melancholie. Het is de typische Clyro-mix: spierballenrock met gevoel, alsof Foo Fighters even zijn gaan mediteren op een heuvel in de mist.

Maar halverwege slaat de twijfel toe. Het bouwt op, maar ontploft nergens écht. Alsof ze iets groots wilden zeggen, maar net voor het schot hun pijlen vergaten. Of durfden ze gewoon niet? Simon Neil zingt het alsof zijn leven ervan afhangt – en misschien doet het dat ook een beetje – maar de echo is net iets te netjes. Iets te veel “geproduceerde wanhoop”.

Cijfer: 7,3
Hitpotentie: 6 – Fans happen toe, maar een klassieker wordt het niet. Het is jachtseizoen, maar de buit blijft beperkt.

The Strike - Miles Ahead (Official Visualizer)

s je “Miles Ahead” hoort, krijg je eerst een opgewonden gevoel: een soort 80s synthpop-sentiment, alsof je onderweg bent naar een prom night waar je stiekem geen zin in hebt. Maar wat begint als een vage herinnering aan de glorietijd van bands als A-ha en Spandau Ballet, eindigt als een karaokeversie zonder publiek.

De 80s sound is er. Ja. Compleet met opgepoetste synths, echoënde drums en een blazersectie die klinkt alsof iemand per ongeluk op de toets “saxofoonachtig.wav” heeft gedrukt in GarageBand. Het zou nostalgie kunnen oproepen, ware het niet dat dit een slechte kopie is van een stijl die in zijn originele vorm al behoorlijk over the top was. Hier voelt het als een parodie – en dan nog één zonder humor.

Die blazerssectie? Haal die er alsjeblieft uit. Die blaast eerder het laatste restje geloofwaardigheid uit het nummer dan dat het iets toevoegt. Het is alsof een student van de kunstacademie iets “jazzy” wilde doen en vergat dat subtiliteit ook bestaat.

En dan is er nog de zanger. Hij wil zó graag stoer klinken – echt, hij doet zijn best – maar z'n stem is net iets te netjes, te lief, als een kostschooljongen die tegen zijn zin een leren jasje heeft aangetrokken. Zelfs als hij schreeuwt, hoor je de beleefdheid. Hij heeft het lichaam van een sportschoolmodel, maar de intensiteit van een pot thee bij oma.

Cijfer: 5,1

Hitpotentie: 5,5 – misschien een guilty pleasure voor mensen met een zwak voor foute afterparty’s in retroclubs, maar voor de rest: helaas geen mijlen vooruit. Eerder stilstaand verkeer met mistlicht aan.

Jeremy Zucker - suprise! (Lyric Video)

De grootste verrassing aan “suprise!” is dat het nummer zo voorspelbaar is. Jeremy Zucker, de man die ooit klonk alsof hij net uit een melancholische regenbui was komen lopen, heeft nu de sonische equivalent van lauwe thee afgeleverd. Het is geen rommel, het is geen kunst – het is een Spotify-algoritme op standje ‘gevoelige jongen die ooit gebroken is door een meisje dat nu gelukkig is met iemand anders die beter gitaar speelt’.

Het nummer probeert nonchalant te klinken, maar je voelt dat er heel hard over nagedacht is. Alsof hij met z’n producer in een studio zat en zei: “Doe maar iets tussen Joji en The 1975, maar dan zonder ballen.” En dat hoor je. Alles is gelikt, gepolijst, emotioneel zonder echte emotie. Hij zingt alsof hij verdrietig moet zijn – omdat dat nu eenmaal zijn merk is. Maar dat verdriet voelt aan als een gecureerde Instagram-post: esthetisch, maar leeg.

De tekst heeft de diepgang van een fortune cookie met een writer’s block. En de ‘suprise!’ in de titel? Ironisch. Want het enige verrassende aan dit lied is dat het nog mensen raakt. Of eigenlijk: strijkt. Over de ziel. Met een rubberen handschoen aan.

Cijfer: 5,8
Hitpotentie: 6,3 – goed genoeg voor de soundtrack van een middelmatige Netflix-breakupscene.

The Beths - "Mother, Pray For Me" (Official)

e hoort meteen: deze band heeft te veel binnen gezeten. Niet op een boerderij, maar in een flatje met uitzicht op regen. De Beths klinken op Mother, Pray For Me als een indiekoortslip – het voelt als iets vertrouwds, maar het doet toch een beetje pijn.

Het refrein klinkt als een wanhopige smeekbede uit een studentenkamer vol lege pizzadozen en existentialistische vragen. “Mother, pray for me” – alsof een moeder in Auckland met een kaarsje in de vensterbank hun millennial crisis kan oplossen. Muzikaal zit het prima in elkaar: jengelende gitaren, net-niet-vals gezongen coupletten en een ritme dat struikelt maar nooit valt.

Toch mis je iets. Het gevaar, de rafelrand. Het is allemaal erg netjes in z’n wanhoop, alsof ze zelfs hun breakdown geperfectioneerd hebben. Je wordt niet geraakt, je wordt vriendelijk aangetikt. Indiepop als een dagboek vol correct gespelde trauma’s.

Cijfer: 7
Hitpotentie: 6,5 – vooral onder gevoelige types met een Spotify-playlist genaamd “emotional autumn”.

The Antlers - Carnage (Official Lyric Video)

The Antlers maken nog steeds muziek alsof ze in een verlaten kerk staan te repeteren voor een begrafenis waar niemand op komt dagen. “Carnage” klinkt als een zachte echo van hun vroegere pracht: gevoelig, breekbaar, mooi – maar het mist dat ene vonkje dat hun oudere werk onvergetelijk maakte.

Je hoort de melancholie, je voelt de sfeer, maar het raakt net niet diezelfde zenuw als toen Hospice je keel dichtkneep met fluwelen handschoenen. Het is alsof ze bang zijn om weer echt pijn te doen, dus kiezen ze voor mooi. En mooi is prima. Maar The Antlers waren ooit beter dan mooi.

Dit is geen slachtpartij, dit is littekenpoëzie. En dat is zowel de kracht als het gemis.

Cijfer: 7,5

Hitpotentie: 5,9 – alleen voor wie verdriet als huisdier heeft.

ECHO - Break The Silence

Hij wil brullen als een beest, maar klinkt als een jongenskoor op kamp. De gitaren beuken, de drums dreunen, de productie spuugt testosteron, en dan komt daar ECHO... met een stem die klinkt alsof hij op zondagmiddag bloemetjes staat te plukken met zijn oma.
Zijn schreeuw is als een gymnasiumleerling die één keer in z’n leven ‘kut’ durft te zeggen. Stoer willen zijn is geen zonde, maar als je er zó netjes uitziet dat je moeder nog je sokken strijkt, dan helpt het niet als je een ruige sound probeert te pushen.
En ja, zijn lijf verraadt de sportschool – maar zelfs dat lijkt meer cardio dan kracht. Toch: het nummer heeft vaart, de intentie is oprecht en ergens, diep onder die perfect gecoiffeerde haardos, zit wel degelijk vuur.

Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 6,8 – als hij live zijn overhemd durft open te knopen.

Culture Wars - Lies (Official Music Video)

et begint als een TikTok-hit die te lang in de magnetron heeft gelegen: heet van buiten, koud van binnen. De bandnaam roept op tot rebellie, maar muzikaal is het vooral brave burgerlijke ongehoorzaamheid. ‘Lies’ doet denken aan een goedkope kruising tussen Muse en Imagine Dragons, maar dan zonder het charisma van Matt Bellamy of het marketingbudget van een blikje Red Bull.

De zang: net niet dramatisch genoeg om je wakker te houden, net niet slepend genoeg om je in slaap te wiegen. De tekst wil iets zeggen over de waarheid en het verval van de samenleving, maar eindigt ergens tussen een Facebook-meme van je oom en een kladje van een 5 VWO maatschappijleer-examen.

En toch... het klinkt gelikt, het knalt uit de boxen alsof iemand bij NPO 3FM weer eens "alternatief" wilde programmeren. Vinden jongeren vast "vet". Of op z'n minst: "luisterbaar".

Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 7,5 (voor als iemand het onder een Netflix-trailer plakt)

Del Water Gap - How To Live (Official Visualizer)

Alsof iemand een handleiding heeft geschreven voor hoe je een indiepopnummer maakt dat niemand echt pijn doet. Alles klopt: het refreintje meandert keurig, de productie is fris als een pas gewassen overhemd, en de stem zit strak in het midden van de veilige middenmoot. Je wordt er niet boos van, maar ook niet gelukkig. Het is de Ikea-boekenkast van de alternatieve muziek: degelijk, maar geen gespreksonderwerp.

En toch… ergens in de verte hoor je dat hij iets wil zeggen. Iets met melancholie. Maar dan wel met nette schoenen aan.

Cijfer: 6,2
Hitpotentie: 6,9 (voor playlists met namen als Indie Chill 2025)

Sophie Ellis-Bextor – Dolce Vita

Sophie heeft haar glitterjurk nog maar net uit de kast gehaald of ze staat alweer op de discopiste met een nummer dat klinkt alsof Murder on the Dancefloor een tweelingzus heeft gekregen — eentje die net iets te vaak naar Studio 54 is geweest en denkt dat het nog steeds 1983 is.

“Dolce Vita” heet het, maar het proeft als lightversie van de originele 80’s hit van Ryan Paris. Die was tenminste nog oprecht fout. Sophie’s versie is zo netjes geproduceerd dat het gevaar volledig ontbreekt. Het klinkt als een glamoureuze bruiloft van iemand die net iets té veel houdt van prosecco met glitter.

En toch: die stem, dat gemak, die charme. Sophie weet precies wat ze doet, en ze doet het met een knipoog. Alleen jammer dat die knipoog hier vooral zegt: “Ik weet ook wel dat dit niet mijn beste werk is, maar ach, laat me.”

Cijfer: 6,7
Hitpotentie: 7,4 (zeker in gay clubs, wijnfestivals en retrofeestjes met confetti)

Suede - Dancing With The Europeans (Official Video)

Het nummer begint alsof iemand per ongeluk een vergeten intro van The Cult heeft aangeklikt op een stoffige MP3-speler uit 2004. Maar dan, als een stijlvolle vampier in een Londense regenbui, glijdt Brett Anderson binnen met die typisch Suede-achtige zwier en misère. De tekst is even dramatisch als de titel doet vermoeden: dansen met de Europeanen klinkt als iets wat je doet op een afterparty van het Europarlement — net na de stemming, net voor de kater.

De productie is glimmend, bijna kitscherig, maar met genoeg melancholie om het geloofwaardig te houden. Het heeft iets theatraals, alsof Bowie, Bryan Ferry en een verdwaalde Joy Division-roadie een remixfeestje hebben gehad in een verlaten Berlijnse club.
Anderson zingt zoals altijd alsof de wereld vergaat, maar hij het wél mooi wil doen, in een fluwelen jasje, zonder valse hoop.

Kortom: Een barokke glamrock-requiem voor een continent dat zijn eigen spiegelbeeld niet meer herkent. En ja: dat dansje dat ze doen met die Europeanen… het lijkt meer op een afscheidsgroet dan op een flirt.

Cijfer: 8,3

Hitpotentie: 6,2 (voor alternatieve dansvloeren en nostalgische dandy’s)

Aidan Bissett - reading into it (Visualizer)

Deze jongen heeft de sound van Shawn Mendes geleend, de blik van een puppy die net zijn huiswerk is kwijtgeraakt en het charisma van een goedgevulde smoothiebar in L.A. Het klinkt alsof hij heel diep voelt… tot je beseft dat hij waarschijnlijk zijn tekst schreef tijdens een break van Love Island.

Cijfer: 6,5
Hitpotentie: 7,5 (Als TikTok ‘m oppikt met een filter vol tranen en sterrenstof, wordt het wat)

Noah-Benedikt - Everything but You (Official Video)

Een titel die klinkt als de boodschappenlijst van iemand met bindingsangst. Noah-Benedikt zingt met zoveel ernst dat je je afvraagt of hij het zelf nog gelooft. Het nummer wil graag Bon Iver zijn, maar eindigt als de huismerkvariant van SYML. Best mooi hoor – als je net een latte met havermelk drinkt en over je ex nadenkt.

Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 6,0 – Prima voor TikTok-compilaties van regen tegen een raam.

breathe. River Running Wild (Lyric Video)

Een rivier die wild stroomt, maar uiteindelijk gewoon eindigt in een vijver bij een bungalowpark. De sfeer is dromerig, de productie netjes – misschien wel té netjes. Alsof je in een meditatie-app beland bent, maar dan met een band die denkt dat een echo op de stem automatisch emotie betekent. Het glijdt langs je heen als een natte regenjas.

Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 5,8 – Mooi behang voor een herfstige Spotify-playlist die niemand echt luistert.

Ash - Give Me Back My World (Official Music Video)

Een titel alsof het geschreven is door iemand die zijn sokken kwijt is na het douchen in de sportschool. Muzikaal klinkt het alsof Ash per ongeluk op “repeat” heeft gedrukt op hun eigen oeuvre uit 2002. Het is energiek, het rammelt een beetje, maar niemand wordt er wakker van – ook Ash zelf niet, vermoed ik.

Cijfer: 6,0
Hitpotentie: 5,4 – Klinkt als een festivalband die om 13:00 uur mag openen terwijl het publiek nog in de file staat.

Derik Fein - Boundaries (Visualizer)

altijd leuk, zo’n nieuwe artiest die meteen klinkt alsof hij al jaren in de Spotify-algoritmes ronddwaalt onder het kopje “gevoelige mannen met een gitaar en een gebroken hart”. Derik Fein probeert iets op te bouwen, maar blijft steken in de veilige zone tussen James Blunt en het geluid van een regenbui op zondag. Niks mis mee, maar ook niks dat je bijblijft. Grenzen? Die durft hij muzikaal nog niet echt over.

Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 5,9 – Potentie in de playlist ‘indie sad boys’, maar buiten die bubbel wordt het lastig.

Olly Murs - Save Me (Official Video)

De titel liegt niet: Save Me klinkt als een wanhoopskreet van een zanger die ergens halverwege z’n carrière verdwaald is in een outletcentrum vol afgeprijsde Bruno Mars-dubbelgangers. Het refrein probeert je mee te slepen, maar je blijft zitten met het gevoel dat je naar een EHBO-cursus voor vergeten popidolen kijkt. Muzikale reanimatie was nodig — en helaas ook mislukt.

Cijfer: 4,8
Hitpotentie: 5,2 – Alleen gered door fans met hardnekkig Olly-sentiment en Britse ochtendshows.

Belinda Carlisle - Get Together (Official Video)

Alsof je per ongeluk op een foute Spotify-playlist bent beland met als titel "California 65+" en je oma ineens op de salontafel begint te dansen. Dit is niet zozeer een comeback als wel een muzikale reminder dat je sommige dingen beter in de jaren ’80 had kunnen laten. Het klinkt vrolijk, zonnig en vol goede bedoelingen — precies wat je zou verwachten als Omroep MAX een zomerhit zou willen sponsoren.

Cijfer: 5,3
Hitpotentie: 6,0 – Hoog bij ouderenbingo’s en tuincentrumradio’s, maar de jeugd haakt na 12 seconden af.

lola young -d£aler

Dit nummer voelt alsof Amy Winehouse is teruggekeerd met een kater, een kladblok vol woede en een producer die net een kop thee over zijn mengpaneel heeft gemorst. "d£aler" is rauw, bijtend, en klinkt alsof je in een rokerige pub je ex tegenkomt met z’n nieuwe vriendin. Pijnlijk. Maar eerlijk. En goed.

Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 7,6 – Niet voor de massa, wel voor iedereen met een gebroken hart en een goed afgestelde koptelefoon.

Zimmer90 - Feel Myself (Official Music Video)

Alsof AIR een avondje doorbrengt met Cigarettes After Sex, maar dan in een Berlijnse Airbnb met mood lighting en te veel spiegels. "Feel Myself" klinkt als een soundtrack bij een parfumreclame waar niemand in glimlacht, maar alles wel in slow motion beweegt. De zanger lijkt net wakker, of net weer in slaap gevallen — het verschil is nihil.

Cijfer: 7,3
Hitpotentie: 6,8 – Nét sfeervol genoeg voor een hippe Netflix-serie waar niemand praat maar iedereen problemen heeft.

Richard Hawley - The Ocean (Official Video)

De eerste 10 seconden denk je: "Ah, Britpop!" — maar dan gooit Richard een deken van strijkers over je heen, alsof hij je zachtjes onder zeil legt voor een dans in een leeg balzaalrestaurant in Sheffield. Die stem… alsof een oude god je influistert dat het leven best oké is, zolang je maar met z’n tweeën blijft schuifelen op vierkante meter. Het is romantiek zonder suiker, melancholie met een maatpak.

Cijfer: 9,0
Hitpotentie: 6,2 – Geen TikTok-hit, wél dé soundtrack van je ouders’ gouden huwelijksdans.

TanitaTikaram - I See a Morning (Official Lyric Video)

Alsof Annie Lennox in haar tienerjaren besloot een ochtendwandeling te bezingen, en onderweg struikelde over een melancholisch jazz-accord. Tanita fluistert ons kalm de dag in, als een barista die geen haast heeft – en je ook geen koffie geeft. Het is mooi. Te mooi. Bijna verdacht mooi. Je mist automatisch je ex, zelfs als je die nooit had.

Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 5,4 – Perfect voor een film die in Cannes wel applaus krijgt, maar nul bioscoopbezoekers.

sombr - 12 to 12 (official video)

Alsof The xx een vrolijke dag had en besloot een nummer te maken over… niets bijzonders. 12 to 12 klinkt als een soundtrack voor een zomerdag waarop alles even meevalt: de koffie klopt, je fietsband is niet lek en zelfs de buurvrouw zegt iets aardigs. Verrassend lichtvoetig voor een band met zo’n naam – sombr klinkt toch eerder als een depressieve hoed.

Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 6,8 – Te subtiel voor de massa, maar wel een kanshebber op een Netflix-montage met tegenlicht.

Tame Impala - End Of Summer (Official Video)

Een titel als een weemoedig dagboek, maar muzikaal is het meer een trip door een dampende sauna waar iemand per ongeluk LSD in de eucalyptus heeft gegoten. De opbouw is inderdaad waanzinnig: van kabbelend meertje naar tsunami met glitter. Kevin Parker flaneert weer als de psych-pop-messias, en voor één keer mag dat.

Cijfer: 8,7

Hitpotentie: 7,2 – Te zweverig voor Sky Radio, te goed voor 538.

White Lies - In The Middle [Official Video]

Dit nummer zit — zoals de titel belooft — precies in het midden: tussen stadiondrama en postpunk-pretentie, tussen Echo & the Bunnymen en een bezwete midlifecrisis. De clip is een visueel pareltje, vol symboliek die waarschijnlijk niet eens de band zelf begrijpt. Je weet niet of je moet dansen of belastingaangifte doen. En dat is precies de kracht.

Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 6,9

RECORD OF THE WEEK :The Fray - My Heart's A Crowded Room (Static)

Je kent The Fray nog van die tijd dat iedereen huilde op “How to Save a Life” terwijl ze deden alsof ze niet naar Grey’s Anatomy keken. Fast forward naar 2025 en ze leveren een nieuwe single af die klinkt alsof ze twintig jaar in een wachtruimte van hun eigen emoties hebben gezeten.

“My Heart’s A Crowded Room” is ouderwets mooi. Piano, breekbare zang, een refrein dat net genoeg groeit om je hart open te trekken – zonder dat het pijnlijk wordt. Het is emotioneel zonder sentimenteel te zijn. Net als een goede romcom met een einde waar je stiekem even bij slikt, maar daarna weer gewoon je chips eet.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,4 – Radio 2 en 100% NL durven het. TikTok waarschijnlijk niet.
Kortom: The Fray is terug. Niet om hip te zijn. Gewoon om weer even pijn te doen op een fijne manier.

INDIE TOP 20 WEEK 30

---

1. (1) TOM SMITH – Lights Of New York
Alsof Ian Curtis op vakantie is in Brooklyn en eindelijk zonlicht ziet. Donker met uitzicht.
Cijfer: 8,6 | Hitpotentie: 7,5

2. (2) ELBOW – Timber
Guy Garvey kapt eindelijk de boom om die al drie albums in de weg stond. Warm, melancholisch en britser dan thee met melk.
Cijfer: 8,3 | Hitpotentie: 6,5

3. (4) THE HAUNTED YOUTH – Emo Song
Ja, het is emo. Ja, het is prachtig. En ja, je voelt je weer even zestien met een kapotte ziel.
Cijfer: 8,2 | Hitpotentie: 7,8

4. (5) THOM YORK – Dialing In
Yorke belt naar Mars, krijgt bezettoon, blijft wachten met synths die in je ribbenkast trillen.
Cijfer: 8,5 | Hitpotentie: 6,9

5. (7) YUNGBLUD – Ghosts
Hij schreeuwt zijn longen uit alsof TikTok hem nog net niet heeft opgegeten. Verrassend oprecht.
Cijfer: 7,9 | Hitpotentie: 8,2

6. (8) OZARK HENRY – Martyr
Een kruising tussen een filmtrailer en een nachtelijke snelweg in België. Niet opzettelijk mooi, maar toch gebeurd.
Cijfer: 8,1 | Hitpotentie: 6,3

7. (9) WOLF ALICE – The Sofa
Als deze sofa kon praten, zei ze: “Zet die gitaar harder en zwijg.” Schurend en elegant tegelijk.
Cijfer: 8,4 | Hitpotentie: 7,1

8. (10) BIG THIEF – All Night All Day
Big Thief doet Big Thief-dingen: fluisteren, huilen, je hart breken en het inpakken in katoen.
Cijfer: 8,2 | Hitpotentie: 6,7

9. (3) YUNGBLUD – Zombie
Hij is nog steeds niet dood, maar dit nummer ademt wel het laatste restje originaliteit uit.
Cijfer: 6,9 | Hitpotentie: 8,5

10. (6) NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Cinnamon Horses
Een voorbode van meer lijden. Hartzeer in galop, Nick knuffelt je en bijt je tegelijk.
Cijfer: 8,7 | Hitpotentie: 7,3

11. (--) NATION OF LANGUAGE – Under The Water
Synthpop met een lange adem. Je hoort Joy Division, maar dan zonder regen.
Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 6,6

12. (14) CELESTE – On With The Show
Alsof je een Bondfilm in slow motion kijkt met rode wijn in je hand. Glamourvol traag.
Cijfer: 7,8 | Hitpotentie: 5,9

13. (15) STILL CORNERS – Summer Nights
Er gebeurt weinig, en dat is precies de bedoeling. Shoegaze voor mensen die liever dromen dan dansen.
Cijfer: 7,6 | Hitpotentie: 5,5

14. (16) HOUSE OF HARM – Carousel
Joy Division die per ongeluk verliefd werd. Donker, maar met hart.
Cijfer: 8,1 | Hitpotentie: 6,4

15. (17) OF MONSTERS AND MEN – Television Love
Ze zijn terug, en het klinkt alsof ze Netflix hebben leeggekeken. Vreemd vertrouwd.
Cijfer: 7,9 | Hitpotentie: 6,8

16. (--) THE LAST DINNER PARTY – This Is The Killer Speaking
Barok, bombastisch en toch pop. Alsof Florence Welch ruzie kreeg met een harpsichord.
Cijfer: 8,4 | Hitpotentie: 8,3

17. (19) THE SWELL SEASON – I Leave Everything To You
Dit is het geluid van iemand die opgeeft op de mooiste manier denkbaar. Hartverscheurend mooi.
Cijfer: 8,6 | Hitpotentie: 6,2

18. (--) BETTEROV – 17. Juli 1989
Duitse poëzie in overdrive. Alsof je op een trein naar Berlijn zit die nooit stopt.
Cijfer: 8,3 | Hitpotentie: 5,7

19. (11) BON IVER – From
Hij blijft fluisteren in talen die niemand spreekt, maar iedereen voelt.
Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 6,1

20. (13) PEARL JAM – Future Days
Eddie Vedder zingt over morgen alsof gisteren nooit is gestopt. Sentimenteel en solide.
Cijfer: 7,7 | Hitpotentie: 5,9

1.1 TOM SMITH - Lights Of New York *

2.2 ELBOW - Timber

3.4THE HAUNTED YOUTH - Emo Song 

4.5  THOM YORK-Dialing In

5.7 YUNGBLUD - Ghosts

6.8 OZARK HENRY - Martyr

7.9 WOLF ALICE -The Sofa

8.10 BIG THIEF - All Night All Day

9.3 YUNGBLUD - Zombie 

10.6 NICK CAVE & THE BAD SEEDS- Cinnamon Horses

11.-- NATION OF LANGUAGE -Under The Water

12.14 CELESTE-On With The Show

13.15  STILL CORNERS - Summer Nights

 14.16 HOUSE OF HARM - Carousel

15.17 OF MONSTERS AND MEN -Television Love *

16.-- THE LAST DINNER PARTY- This Is The Killer Speaking *

17.19 THE SWELL  SEASON -I Leave Everything To You

18.-- BETTEROV- 17.Juli 1989

19.11 BON IVER- From

 20.13 PEARL JAM - Future Days

Silver Gore - Dogs In Heaven

Een bandnaam als een mislukte horrorfilm uit 2003, maar dan wel met een nummer dat wél blijft hangen. Dogs In Heavenis een melancholisch, dromerig debuut dat klinkt als een kruising tussen Sigur Rós met een roesje valium en een shoegaze-kater die langzaam overgaat in schoonheid. Zanger zucht meer dan hij zingt — en dat is precies de bedoeling.

De titel klinkt als een kinderboek met existentiële vragen, maar muzikaal is het raak: traag, sfeervol, opbouwend als een langzaam brandend kaarsje op een nat hondengraf.

Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 6,8 – Geen Top 40, wel steevast op de playlists van mensen die ‘s nachts te lang in bad blijven zitten.

 Slotzin: Als dit de hemel is voor honden, mag ik dan mee?

Johnny Marr - Getting Away With It (feat. Neil Tennant) (Live) (Official...

en Smith en een Pet Shop Boy betreden het podium. Klinkt als een mislukte reünie, eindigt als een waardige Bowie-hulde. Johnny Marr ramt zijn gitaar alsof hij zijn jeugd probeert terug te stemmen, en Neil Tennant — ja, hij zingt écht — glijdt melodieus over de tekst heen met een elegantie die zelfs David een knikje zou hebben ontlokt.

Een duet dat op papier voelt als karaoke op een personeelsfeest, maar live transformeert tot een ode vol flair, melancholie en glamrock-randjes.

Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 6,3 – Geen radiohit, wel een monument in de categorie “beste onverwachte covers”.

Slotzin: Niet gedacht dat de man van Go West en de gitarist van There Is A Light That Never Goes Out samen iets zó coherent konden afleveren. Maar zie: rebel, rebel... respect.

James Yorkston - Oh Light, Oh Light (feat. Johanna Söderberg) (Official ...

Een titel die klinkt als de openingszin van een IKEA-kerstcommercial, maar gelukkig zingt Yorkston niet over lampen, maar over troost. Johanna Söderberg (de helft van First Aid Kit met de beste stem) redt het nummer van totale folkvergetelheid. Hij mompelt, zij zweeft. Samen vormen ze een soort melancholisch stel dat op een verlaten veerboot richting niks drijft.

Het is mooi, traag, en waarschijnlijk bedoeld om bij een open haard met natte sokken te luisteren terwijl je leven in slow motion aan je voorbij trekt.

Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 3,2 – Alleen radiowaardig op zondagochtend bij VPRO of tijdens een Zweedse begrafenis.

Slotzin: Een lied voor als je geen zin hebt om te leven, maar het toch maar doet.

Bright Eyes - 1st World Blues (Official Video)

Conor Oberst klinkt alsof hij net zijn wifi-wachtwoord kwijt is geraakt. “1st World Blues” is een ironisch bedoelde klaagzang over het ondraaglijke leed van een te warme latte. Muzikaal voelt het als een mislukte reclametune van Centraal Beheer uit 2006, met een scheut Americana en een drupje sarcasme dat al verdampt is voor je het hoort.

Je hoort de bedoelde maatschappijkritiek, maar je voelt vooral een zanger die zelf ook niet meer weet of hij het serieus moet nemen of opgeven en naar huis moet bellen.

Cijfer: 5,3
Hitpotentie: 4,4 – Te veel zelfspot voor het grote publiek, te weinig venijn voor de underground.

Slotzin: De eerste wereld mag dan blues hebben, dit nummer laat vooral plaatsvervangende schaamte achte

Ruel - I Can Die Now (Official Music Video)

Ruel zingt alsof hij net uit een parfumcommercial is gestapt en meteen in een existentialistische dip is beland. “I Can Die Now” klinkt groots, maar je voelt vooral: dit nummer is er puur als soundtrack bij de videoclip, die meer budget en aandacht kreeg dan de productie zelf.

De clip? Ruel wandelt door z'n eigen Instagram-filter, terwijl de muziek als een begeleidend voetnootje fungeert. Een ballad met een gouden randje en een lege binnenkant.

Cijfer: 6,2
Hitpotentie: 7,1 – TikTok huilt mee, dus kans op hit is reëel.

Slotzin: Muziek voor mensen die denken dat emotie hetzelfde is als slow-motion.

Pulp - Tina (Official Video)

Jarvis Cocker zingt Tina alsof hij haar naam per ongeluk op z'n boodschappenlijst schreef, tussen de eieren en de vergane hoop. Alles aan dit nummer ademt post-britpop met een vleug cynische midlifecrisis: elegant verval in een glanzend jasje.

De tekst is half poëzie, half voicemail aan een ex die nooit terugbelt. De strijkers doen hun best om het op te tillen, maar blijven hangen in de krochten van een Londense kroeg waar Tina allang vertrokken is.

Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 5,5 – Alleen Tina zelf zet dit nog op repeat.

Slotzin: Het klinkt als afscheid nemen van iemand die al weg was toen je begon.

Nation of Language - Under the Water (Official Lyric Video)

Alsof Joy Division en Orchestral Manoeuvres in the Dark samen zijn opgesloten in een kelder met alleen een drumcomputer, een analoge synth en een kater. Under the Water klinkt als verdrinken in stijl: melancholisch, dansbaar, en met net genoeg pathos om het ironisch te vinden.

De baslijn tikt je aan alsof je schuldig bent aan het einde van de liefde, en de zanger zingt het alsof hij de schuld volledig accepteert.

Een nummer dat niet roept, maar fluistert in neonlicht.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,9 – te goed voor de radio, te lang voor TikTok.

Slotzin: Je voelt je na drie minuten nat, koud en op de een of andere manier… troostrijk.

Jamie xx - Dream Night (Visualiser)

alsof je om 4:37 uur ’s nachts wakker schrikt van een droom die je niet kunt navertellen, maar wel in je onderbroek voelt. Dream Night is een zwoele, subtiele mix van elektronica, melancholie en de betere afterparty-weemoed.

Jamie xx doet weer waar hij goed in is: beats fluisteren je kamer in, terwijl je brein zich afvraagt of dit nu dansmuziek is of therapie met een bpm.

Het is esthetisch, sfeervol, en net wazig genoeg om als kunst door te kunnen gaan in een museum waar alleen mensen met sneakers van 300 euro mogen komen.

Cijfer: 8
Hitpotentie: 7 – Niet voor Qmusic, wel voor de betere dj met een zwarte coltrui en een instapkaart naar Berlijn.

Slotzin: Dream Night is wat je hoort als de stad slaapt, maar je hoofd nog feest viert.

klassieker : John Grant - Glacier

Als woorden messen zijn, dan snijdt deze song dwars door alles heen wat nep en laf is. Glacier is geen liedje, het is een monument. Eén lange, intense uithaal tegen haat, onbegrip en die eeuwige domme krachten die zich vrijheid noemen terwijl ze anderen het zwijgen opleggen.

En ja, net nu. Nu in de VS anti-transwetten uit de grond schieten als pesticidenvrije paddo's, en Nederland met natte ogen naar BBB en PVV glibbert. Dan is Glacier de soundtrack van de ruggengraat.

De video is een compilatie van geschiedenis, pijn en trots. Onontkoombaar. Ongemakkelijk mooi. En de tekst? Die moet je gewoon uitprinten, inlijsten, en in de Tweede Kamer op elke stoel leggen.

Cijfer: 9,5
Hitpotentie: 5 – Te eerlijk voor de hitlijsten, te belangrijk om niet gehoord te worden.

Slotzin: Glacier is een storm in slow motion, een vuist in een fluwelen handschoen.

The Technicolors - First Class To No Where (Official Music Video)

Alsof je een vliegticket naar Londen koopt, maar op Eindhoven Airport blijft hangen. Deze band droomt duidelijk van Britpop-glorie, maar landt ergens tussen U2-echo’s en stadionambitie zonder stadion. De zanger klinkt alsof hij auditie doet als Bono’s jongere, iets onzekere neef.

De titel zegt het al: First Class To Nowhere. Klinkt als de NS op zondagochtend. Toch zit er vaart in, het nummer bouwt op, en het refrein leent zich uitstekend voor een montage van een middelmatig coming-of-age drama op Netflix.

Cijfer: 7
Hitpotentie: 6,5 – Als U2 ooit besluit een tribute te houden voor zichzelf, mogen deze jongens het voorprogramma doen.

Slotzin: Niet vernieuwend, wel charmant – een vlucht zonder bestemming, maar met een mooie view.

Edwyn Collins - Nation Shall Speak Unto Nation (Official Video)

De titel klinkt als een toespraak van een mislukte VN-top. Maar wat Edwyn doet, is iets veel beters: hij geeft ons les in tijdloos klinkende britpop, met het soort charme dat je alleen nog tegenkomt bij oude mannen die weten hoe ze een colbert moeten dragen zonder ironie.

Nummer drie uit zijn serie – en ja, het blijft oprecht. De video? Die is charmant knullig, alsof je opa ineens TikTok heeft ontdekt en het nog leuk doet ook. Muzikaal is het vintage Collins: soulvol, melodieus en recht uit een hart dat al wat littekens heeft, maar nog steeds klopt op de maat van de bas.

Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 5,5 – Voor wie houdt van oude zielen en nieuwe hoop. Geen hit, maar wel een trouwe metgezel voor regenachtige ochtenden met koffie.

Slotzin: Edwyn Collins fluistert niet, hij kopt rustig in – met stijl, en betekenis

Betterov-17. Juli 1989

er zijn titels die nieuwsgierig maken. En dan heb je dit: een datum. Klinkt als een verloren DDR-dagboek met emotionele watermerken. Gelukkig levert Betterov geen stofdroge geschiedenisles, maar een rauwe, doorleefde trip vol existentiële rookwolken, postpunkriffs en melancholie in de vorm van een stevige berliner bol.

Zijn stem is als een versleten treindeur: het kraakt, piept, maar je gelooft wél dat het nog ergens heen rijdt. De tekst: poëtisch, zwaar, maar nooit zo zwaar dat je je afvraagt of je de wasmachine aan hebt laten staan.

Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 6,0 – In Duitsland een cultklassieker, hier blijft het steken in de betere alternatieve playlists.

Slotzin: Een nummer dat klinkt als een teruggevonden ansichtkaart uit een leven dat nooit echt voorbij is gegaan.

Debuutsingle Arno Sacco – Blue Boy

Je hoort het meteen: deze jongen heeft gevochten met zijn emoties, zijn stem, en misschien ook met zijn stembanden. De hoge zanglijnen klinken alsof hij in een oude kerk zingt, net boven het pijporgel, maar dan zonder begeleiding. Dat is indrukwekkend, maar ook... een beetje irritant. Je blijft twijfelen: is dit kunst of probeert iemand een kat te imiteren op een besneeuwde ochtend?

Toch is het niet slecht. De sfeer is raak, de productie goed en de intentie oprecht. Maar het voelt alsof je naar een prachtig schilderij kijkt met net iets te veel pastelpaars.

Cijfer: 6,9
Hitpotentie: 5,4 – Te subtiel voor de hitlijsten, te hees voor de koffiebar-playlists.

Slotzin: Mooie poging, maar volgende keer graag met de stem iets omlaag en de pretentie iets omhoog.

Oscar and the Wolf & Roméo Elvis – Ceiling

Oscar and the Wolf fluistert zijn zwoele zinnen weer in de oren van de nacht, maar deze keer met Roméo Elvis erbij – de man die rapt alsof hij net wakker is en geen idee heeft waar z'n sokken zijn. Ceiling is geen nummer, het is een zweetdruppel op een neonlamp. Sexy, broeierig, en op het randje van 'waar gaat dit over?'

De beat kruipt traag als een kat in de hitte en de Franstalige rap van Roméo Elvis geeft het geheel een soort decadente vibe, alsof je stiekem rookt in een veel te chique hotelkamer. Geen idee of het goed is, maar het voelt cool. En dat is tegenwoordig ook wat waard.

Cijfer: 7,9
Hitpotentie: 8,5 – In de hipste clubs van Brussel en op playlists met titels als After Midnight Vibes.

Conclusie: dit is wat je draait als je om 03:12 uur met een glas gin-tonic naar het plafond staart en denkt: “ja… misschien toch een beetje verliefd.”

Bjorn Riis - Fear of Abandonment (Official Music Video)

Als Gilmour en Steven Wilson samen een kind hadden opgevoed op een regenachtig Noors eiland, dan had het Bjorn Riisgeheten. En dat kind zou in z’n puberteit Fear of Abandonment schrijven.

Deze single is geen liedje. Het is een langgerekte rimpeling van existentiële twijfel, gegoten in echoënde gitaren, dreigende stiltes en een stem die klinkt alsof hij net afscheid heeft genomen van zijn laatste hoop. Je wacht op een explosie, maar krijgt een zucht. En dat is precies de bedoeling.

Riis is geen crowdpleaser. Hij is een sfeerbouwer. Een man die met een akkoord meer zegt dan de meeste popacts in een hele plaat.

Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 4,3 – alleen hits bij mensen met een Pink Floyd-tatoeage of een abonnement op Prog Magazine.

Geen single voor op de vrijdagmiddag. Wel voor als je 's avonds denkt: laat ik mezelf eens emotioneel verantwoord afbreken.

ALBUM RECENSIE :Ólafur Arnalds & Talos – A Dawning (★★★★★)

Er zijn albums die schreeuwen om aandacht. En er zijn albums als A Dawning, die je zachtjes bij de hand nemen en pas loslaten als je hart een beetje open ligt.

Arnalds en Talos maken muziek die voelt als een zonsopgang in slow motion. Niks geforceerd, niks bedacht. Alleen piano’s die fluisteren, strijkers die ademen en stemmen die niet zingen maar bij je blijven. Het is melancholie zonder pathetiek. Emotie zonder drama. Een pareltje dat je voorzichtig moet draaien, want het zou zomaar kunnen breken.

Minpunt: Het is te kort. Echt. Hoe durven ze na 30 minuten al te stoppen, terwijl Coldplay wél nog een deluxe versie van alles uitbrengt?
Pluspunt: Misschien wel het mooiste album van 2025. En we zijn pas halverwege.

Cijfer: 9,5
Hitpotentie: 6,2 – te mooi voor de massa, maar Spotify gaat dit ánders wel in je 'voor jou' duwen op een regenachtige woensdag.

Laat dit album niet zomaar voorbijgaan. Zet het op, en wees even stil.

Alex Warren - Eternity (Official Video)

Alex Warren heeft weer een nieuw nummer. De zoveelste in korte tijd. Alsof hij bang is dat we hem vergeten als hij een week geen break-up-ballad uploadt. “Eternity” is er zo één: groots bedoeld, klein uitgevoerd, en vooral héél serieus over de liefde.

Alles klinkt alsof het op TikTok geboren is, met een filter erover en een ring light in zijn ziel. Het refrein probeert de hemel te raken, maar blijft steken op een wolkje zelfmedelijden.

Op zich niet slecht. Maar na vijf van deze nummers in drie maanden denk je toch:
“Eternity? Alex, neem eens even een weekend vrij.”

Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 7,9 – want ja, de algoritmes smullen van dit soort bombastisch gebroken jongensharten.

Kortom: voor de fans. De rest mag even ademhalen.

Bleach Lab - In Your Arms (Official Video)

Dit is het soort nummer dat langzaam binnenkomt, als een trage golf op een verlaten strand. Zacht, breekbaar, een beetje alsof London Grammar met slaaptekort besluit om toch maar een nummer op te nemen.

"In Your Arms" is een liefdesliedje zonder suiker, maar met veel mist. Je hoort verlangen, maar ook berusting. Geen bombast, geen opsmuk. Alleen een stem die je net niet durft aan te kijken, en gitaren die klinken als het laatste licht voor zonsondergang.

Oftewel: geen hit. Maar wel prachtig.

Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 6,1 – te integer voor een hitlijst, maar het soort nummer dat iemand precies op het juiste moment weet te vinden. En dan keihard binnenkomen 

YUNGBLUD- Changes (Live From Villa Park / Back To The Beginning)

YUNGBLUD schreeuwt. Niet zomaar schreeuwen, maar met de overgave van iemand die net zijn laatste pak sigaretten heeft weggegooid, zijn ex terugwilt en de wereld tegelijk wil verbeteren. En dat allemaal live, in Villa Park. Alsof hij zelf ook niet wist dat dat een stadion was en geen luxe vakantievilla in Spanje.

De strot? Rauw, hees, intens. Alsof hij elke noot eruit perst met een emotionele heftruck. En ergens werkt het.
Het is rommelig. Het is hard. Het is YUNGBLUD. Je hoort de punk, je voelt het stadion, en je denkt: “Hij leeft dit nummer. Misschien iets té letterlijk.”

Cijfer: 7,9
Hitpotentie: 8,4 – live-energie scoort altijd, zeker als het klinkt alsof je daarna een stoominhalatie nodig hebt.

Alex Warren - Who I Am (Official Audio)

Alex Warren wil ons graag vertellen wie hij is. En dat doet hij op een manier die klinkt alsof hij het zelf ook nog niet helemaal weet, maar wél met veel echo, emotie en een gitaar die in de jaren ’00 vast heel populair zou zijn geweest bij MTV2.

Het refrein is een open sollicitatie naar de playlists van gebroken harten. De coupletten voelen als dagboekregels die toevallig rijmen.
Je hoort: hij meent het. Je voelt: hij bedoelt het goed. Je denkt: “Prima, jongen. Maar misschien eerst even wie je nietbent.”

Cijfer: 6,8

Hitpotentie: 7,2 – TikTok gaat er wat mee doen, of niet. Het hangt af van het aantal slow-motion blikjes frisdrank dat erin verwerkt wordt.

St. Paul & The Broken Bones - Sushi and Coca-Cola (Official Video)

De titel klinkt als een mislukte date in een foodcourt van een verlopen winkelcentrum. Sushi en cola? Alsof iemand dacht: “Wat als we alle smaken die niet bij elkaar passen in één metafoor stoppen?”
Maar dan begint de muziek. En plotseling ben je vergeven.

Soulvol, funky, met die typische St. Paul-blazers die je het gevoel geven dat je op de achterbank zit van een auto zonder airco, ergens in het diepe zuiden van de VS – en het maakt niet uit dat je zweet. Het mag. Het hoort erbij.

De tekst? Poëtisch genoeg om de titel te vergeten. De groove? Glijdt naar binnen als sake op een warme avond.

Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,4 – mits de titel niet al te letterlijk wordt genomen in de Top 40.

RECORD OF THE WEEK : The Last Dinner Party - This is the Killer Speaking (Official Video)

Het begint als een barokke opera op laarzen: zwaar aangezet, vol dramatische gebaren, en minstens drie lagen meaning waar je ook gewoon “oké” op mag zeggen. Je denkt: dit is weer zo’n overambitieuze theatrale lading zelfvertrouwen met viooltjes. Maar dan komt die break. En ineens wordt het spannend. Alsof Kate Bush en Queen samen besloten hebben de musicalversie van Killing Eve te maken.

De twist aan het eind is briljant. Een soort messcherp popmoment dat tegen alle verwachtingen in werkt. Precies op tijd. Precies goed.
De killer mag dan spreken – The Last Dinner Party weet hoe je luisteraars gijzelt.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 8,5 – als het niet meteen wordt opgepikt, zijn we collectief doof.

INDIE TOP 20 WEEK 29

1. (vorige week 1) TOM SMITH – Lights Of New York
Alsof Ian Curtis uit zijn graf is gekropen, even een cappuccino ging halen in Brooklyn, en toen besloot een Editors-ballad te schrijven op zolder. Donker, dreigend, en zo gelaagd dat je spontaan een psycholoog belt.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 7,5

---

2. (2) ELBOW – Timber
Guy Garvey fluistert als een vader die net zijn vierde whisky op heeft en beseft dat hij de kinderen eigenlijk wel mist. Gelaagd, melancholisch en net geen slaapverwekkend – dat is een prestatie.
Cijfer: 7,7
Hitpotentie: 6,5

---

3. (3) YUNGBLUD – Zombie
De eyeliner zit nog op z'n plek, maar muzikaal loopt deze zombie op halflege batterijen. Klinkt als Green Day met een Britse ADHD-diagnose.
Cijfer: 6,9
Hitpotentie: 8,3

---

4. (4) THE HAUNTED YOUTH – Emo Song
Als de titel al zo letterlijk is, weet je dat je natte reverb en jeugdtrauma’s krijgt. Gelukkig levert het precies dat – en op een goeie dag klinkt dat zelfs als therapie.
Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 7,8

---

5. (5) THOM YORK – Dialing In
Alsof Thom per ongeluk Radiohead belt tijdens een solojamsessie in een kelder. Buitenaards mooi, of gewoon de voicemail van een alien die geen zin heeft in mensen.
Cijfer: 9,0
Hitpotentie: 6,0

---

6. (6) NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Cinnamon Horses
Het ruikt naar stervende romantiek en getergde poëzie op een oude schommelstoel. Nick Cave rijdt op een paard van kaneel richting de ondergang – en het is prachtig.
Cijfer: 8,8
Hitpotentie: 7,2

---

7. (7) YUNGBLUD – Ghosts
Live vanuit Hansa Studios, maar het blijft een beetje verkleedfeestje voor mensen met te veel gevoelens en te weinig nuance. Wel zijn beste poging sinds z’n emo-dagboek in vlammen opging.
Cijfer: 7,2
Hitpotentie: 7,9

---

8. (12) OZARK HENRY – Martyr
Ozark klinkt als een priester op synths die net ontdekt heeft dat geloof ook gewoon melancholie met autotune is. Klinkt als Vlaamse tristesse met glitters.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 7,1

---

9. (15) WOLF ALICE – The Sofa
Dromerig, gevaarlijk lui, en alsof iemand vergeten is op te staan. Toch heeft het die typisch Britse mix van gruis en grandeur. Geen sofa track, maar een fluwelen val.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,4

---

10. (13) BIG THIEF – All Night All Day
Big Thief bewijst dat je met drie noten en een ziel toch een halve religie kunt starten. Alsof een kampvuur naar je fluistert.
Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 6,8

11. (7) BON IVER – From
Alsof je in een sneeuwstorm loopt met alleen een wollen trui van herinneringen. Justin Vernon fluistert opnieuw het wintergevoel in je ziel. Mooi, maar soms wil je gewoon centrale verwarming.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 6,2

---

12. (14) NATION OF LANGUAGE – I'm Not Ready For The Change
Ironisch genoeg blijft dit nummer precies hetzelfde als vorige week. Een soort synthpop met uitstelgedrag. Alsof de jaren ’80 een tweede kans krijgen – en besluiten het rustig aan te doen.
Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 7,0

---

13. (9) PEARL JAM – Future Days
Eddie Vedder is hier niet boos, maar berustend. Alsof hij ons een warme deken aanreikt en zegt: "Zo, nu even huilen."
Cijfer: 7,9
Hitpotentie: 6,5

---

14. (16) CELESTE – On With The Show
Bondfilm zonder film. Celeste zingt alsof ze net een gifbeker heeft weggezet en toch op het podium verschijnt. Klasse met een tikje dramatische eyeliner.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 7,3

---

15. (17) STILL CORNERS – Summer Nights
Geen vernieuwing, maar als shoegaze een zomerjurk had, klonk het zo. Mooi als je je leven in slow motion bekijkt.
Cijfer: 7,8

---

16. (18) HOUSE OF HARM – Carousel
Klinkt als Joy Division op een draaimolen die net iets te hard draait. Donker, mistig en net verslavend genoeg om opnieuw in te stappen.
Cijfer: 7,7
Hitpotentie: 6,8

---

17. (19) OF MONSTERS AND MEN – Television Love
Na vijf jaar stilte terug met een nummer dat net zo klinkt als hun bandnaam: groot, pompeus en een tikkeltje overdreven. Wel welkom, die IJslandse melancholie in discobalvorm.
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 7,2

---

18. (10) MATT BERNINGER – Inland Ocean
Matt zakt als een dronken dichter op een barkruk. De stem is prachtig, de sfeer intens – maar iets aan dit nummer voelt als een kus op het voorhoofd in plaats van op de mond.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 6,6

---

19. (--) THE SWELL SEASON – I Leave Everything To You
Glen Hansard en Markéta doen het weer: breekbare schoonheid op een bedje van onverwerkte liefde. Tranen voor gevorderden.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,4

---

20. (11) SUEDE – Trance State
Alsof Brett Anderson besloten heeft dat melancholie prima dansbaar kan zijn. Post-glam met postzegelgrote ambities, maar wel stijlvol uitgevoerd.
Cijfer: 7,3
Hitpotentie: 6,1

Hitpotentie: 6,91.1 TOM SMITH - Lights Of New York *

2.2 ELBOW - Timber

3.3 YUNGBLUD - Zombie 

4.4 THE HAUNTED YOUTH - Emo Song 

5.5 THOM YORK-Dialing In

6.6 NICK CAVE & THE BAD SEEDS- Cinnamon Horses

7.8 YUNGBLUD - Ghosts

8.12 OZARK HENRY - Martyr

9.15 WOLF ALICE -The Sofa

10.13 BIG THIEF - All Night All Day

11.7 BON IVER- From

12.14 NATION OF LANGUAGE - I'm Not Ready For The Change

13.9 PEARL JAM - Future Days

 14.16 CELESTE-On With The Show

15.17 STILL CORNERS - Summer Nights

16.18  HOUSE OF HARM - Carousel

17.19 OF MONSTERS AND MEN -Television Love *

18.10 MATT BERNINGER-Inland Ocean 

19.-- THE SWELL  SEASON -I Leave Everything To You

 20.11 SUEDE - Trance State