Er zijn covers die een nummer nieuw leven inblazen. En dan is er Nights In White Satin van Planet Funk, die het origineel van The Moody Blues een one-way ticket naar de schroothoop lijkt te geven.
Vanaf de eerste noten voelt het alsof iemand met een synthesizer en een handleiding "Hoe verpest je een klassieker in drie stappen" aan de slag is gegaan. Waar het origineel ademt van melancholie en diepgang, klinkt deze versie alsof het per ongeluk uit de jaren '90 eurodance-scene is ontsnapt – en zelfs toen hadden ze vast gezegd: "Misschien niet doen."
De vocalen missen emotie, de beats zijn vlak, en de hele productie voelt alsof het gemaakt is met één doel: nostalgische fans boos maken. Het enige dat dit nummer bereikt, is dat je terugrent naar het origineel om je oren te troosten.
Als je dacht dat Nights In White Satin een nummer was dat niet fout kon gaan, dan bewijst Planet Funk dat je het mis had. Dit is geen ode aan een klassieker; dit is een muzikaal ongeluk in slow motion.
Score: 3/10 (En dat is alleen omdat het technisch gezien muziek is.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten