Cloth doet met Polaroid precies wat de titel belooft: het voelt alsof je naar een stapel oude polaroids kijkt die al jaren in een doos op zolder liggen. Alleen dan zonder de muffe geur van karton. Het nummer is een ode aan nostalgie en minimalisme, en stiekem ook een perfect excuus om even je emoties te parkeren in een hoekje.
Vanaf de eerste klanken klinkt het alsof je in een dromerige Instagram-reel bent beland, maar dan een zonder schreeuwerige captions. De synths zijn warm, de gitaarlijnen zacht – alsof je een muzikale knuffel krijgt, maar zonder dat het ongemakkelijk wordt. En die vocalen? Ze klinken zo teder dat je bijna verwacht dat ze je hand vasthouden tijdens een emotionele bui.
Qua productie is het minimalistisch, of zoals Cloth het waarschijnlijk zelf zou zeggen: "less is more." Dat betekent dat je geen schreeuwende solo’s of bombastische uithalen hoeft te verwachten. Dit is muziek die liever met een glas rode wijn op een regenachtige avond wordt geconsumeerd dan met een biertje op een festivalweide.
Polaroid is geen nummer dat je aanzet als je in de stemming bent voor een feestje, maar meer iets voor als je stiekem wilt doen alsof je leven een kunstzinnige film is. En laten we eerlijk zijn, wie wil dat niet?
Voor fans van subtiele muziek en dreampop is dit een absolute aanrader. Voor mensen die liever thrashmetal luisteren... misschien toch overslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten