De titel van Marc Almonds tweede album( Chaos and a dancing star) is een beetje misleidend. Er is totaal geen sprake van verwarring of dansbare muziek á la Soft Cell. Het zijn dertien songs waarin Almond ( 62) zich vocaal van zijn beste kant laat zien, ze zijn bijna allemaal melancholisch van aard, een aanpak waarin hij een absolute meester is. De track ( Black Sunrise ) is verantwoordlijk voor de meest foute solo die ik de laatste jaren hoorde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten