1(1). YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
Een muzikale rollercoaster met drie bruggen, negen stemmingswisselingen en de emotionele subtiliteit van een afstudeerpresentatie op toneelschool. Te veel, te lang, te bombastisch. En toch: het werkt. Of je wil of niet.
2 (2). Matt Berninger – Bonnet of Pins
Matt zingt zoals alleen iemand kan zingen die elke ochtend in een leren fauteuil melancholie ontbijt. Tragisch mooi. Alsof je iemand hoort nadenken over z'n leven terwijl de regen tegen de ramen tikt.
3 (3). These New Puritans ft. Caroline Polachek – Industrial Love
IJskoud, maar sensueel. Alsof Bauhaus en Kate Bush samen in een betonnen parkeergarage een liefdesduet opnemen. Geen warmte, wel kippenvel.
4 (4). Fontains D.C. – It's Amazing To Be You
De ironie druipt van de titel. Alsof je tegen iemand zegt dat je van ze houdt, terwijl je hun planten vergeet water te geven. Gruizige gitaren, cynisch en toch... charmant.
5 (5). Bon Iver – Everything Is Peaceful Love
Klinkt als een meditatie-app die emotioneel is geworden. Geen beats, alleen gevoelens die met zachte stem vragen of je nog een dekentje wil.
6 (6). Inhaler – A Question For You
Een keurige indieplaat met net genoeg echo om urgent te lijken. Stelt een vraag, maar luistert niet echt naar het antwoord.
7 (7). Andy Bell – Don’t Cha Know
Retro, maar niet als gimmick. Klinkt als een verloren cassettebandje van iemand die ooit gelukkig was in 1983. De melancholie hangt tussen de lijnen.
8 (9). The Waterboys – Andy
Een ode, een verhaal, een klein gedicht in liedvorm. Alsof Mike Scott nog even wilde bewijzen dat er ook in eenvoud magie zit. Spoiler: dat lukt.
9 (10). The Horrors – Ariel
Donker en romantisch, als een nachtelijke rit zonder eindbestemming. Geen helderheid, maar wel richting. Voor mensen die liever verdwalen.
10 (11). Damiano David – Next Summer
Over the top Italiaanse dramatiek in popvorm. Alles klinkt alsof het ondertiteld moet worden, maar ergens werkt het. Zelfs als je niet wil toegeven dat je het voelt.
11 (13). Patrick Watson ft. Charlotte Cardin – Gordon in the Willows
Een film zonder beelden. Twee stemmen die zich verstrengelen als mist over water. Zacht, maar dreigend. Je weet niet wat je hoort, maar je wil het niet uitzetten.
12 (14). HAIM – Relationships
Poprock zonder poespas. Alles klopt. En daarom blijft er net niks hangen. Alsof iemand perfect de checklist voor een hit heeft afgevinkt, maar vergat waarom ze überhaupt begon.
13 (16). Patrick Wolf ft. Zola Jesus – Limbo
Gothische grandeur meets theatrale breekbaarheid. Het klinkt als een duet tussen een priester en een geest in een verlaten kathedraal. En dat is een compliment.
14 (17). Noah Cyrus ft. Fleet Foxes – Don’t Put It All On Me
Folkballad met rafelranden. Haar stem kraakt, zijn stem glijdt. Samen zweven ze ergens tussen spijt en acceptatie in. Stilletjes sterk.
15 (18). Ozark Henry – Light
Subtiele schoonheid die zich langzaam openvouwt. Geen groot gebaar, wel een gevoel dat blijft hangen als het licht uitgaat.
16 (7). Mumford & Sons – Malibu
De banjo is ingeruild voor zonsondergangen. Alles klinkt als een herstart. Minder opzwepend, meer nadenkend. Of het blijft hangen is een tweede.
17 (19). Glazyhaze – Slap
Shoegaze met een fluisterstem. Alsof Slowdive en Cigarettes After Sex samen op de fiets naar school zijn gegaan. Dromerig, breekbaar, licht verslavend.
18 (--). Sufjan Stevens – Mystery of Love (Demo)
Puurder dan de bekende versie. Alsof je per ongeluk in de repetitieruimte zat toen hij dit voor het eerst speelde. Je durft bijna niet te ademen.
19 (--). Exit North – Harm
Zwevend tussen schoonheid en ondergang. Zelden klonk pijn zo beheerst. Muziek die je stilmaakt, zonder dat je weet waarom.
20 (--). Downtown – View From The Gallows
Als je ooit muzikaal wilde weten hoe het voelt om naar je eigen ondergang te kijken, maar dan in HD — dan is dit het. Donker, traag, en beangstigend mooi.
