s je “Miles Ahead” hoort, krijg je eerst een opgewonden gevoel: een soort 80s synthpop-sentiment, alsof je onderweg bent naar een prom night waar je stiekem geen zin in hebt. Maar wat begint als een vage herinnering aan de glorietijd van bands als A-ha en Spandau Ballet, eindigt als een karaokeversie zonder publiek.
De 80s sound is er. Ja. Compleet met opgepoetste synths, echoënde drums en een blazersectie die klinkt alsof iemand per ongeluk op de toets “saxofoonachtig.wav” heeft gedrukt in GarageBand. Het zou nostalgie kunnen oproepen, ware het niet dat dit een slechte kopie is van een stijl die in zijn originele vorm al behoorlijk over the top was. Hier voelt het als een parodie – en dan nog één zonder humor.
Die blazerssectie? Haal die er alsjeblieft uit. Die blaast eerder het laatste restje geloofwaardigheid uit het nummer dan dat het iets toevoegt. Het is alsof een student van de kunstacademie iets “jazzy” wilde doen en vergat dat subtiliteit ook bestaat.
En dan is er nog de zanger. Hij wil zó graag stoer klinken – echt, hij doet zijn best – maar z'n stem is net iets te netjes, te lief, als een kostschooljongen die tegen zijn zin een leren jasje heeft aangetrokken. Zelfs als hij schreeuwt, hoor je de beleefdheid. Hij heeft het lichaam van een sportschoolmodel, maar de intensiteit van een pot thee bij oma.
Cijfer: 5,1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten