The Antlers maken nog steeds muziek alsof ze in een verlaten kerk staan te repeteren voor een begrafenis waar niemand op komt dagen. “Carnage” klinkt als een zachte echo van hun vroegere pracht: gevoelig, breekbaar, mooi – maar het mist dat ene vonkje dat hun oudere werk onvergetelijk maakte.
Je hoort de melancholie, je voelt de sfeer, maar het raakt net niet diezelfde zenuw als toen Hospice je keel dichtkneep met fluwelen handschoenen. Het is alsof ze bang zijn om weer echt pijn te doen, dus kiezen ze voor mooi. En mooi is prima. Maar The Antlers waren ooit beter dan mooi.
Dit is geen slachtpartij, dit is littekenpoëzie. En dat is zowel de kracht als het gemis.
Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 5,9 – alleen voor wie verdriet als huisdier heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten