Het nummer begint alsof iemand per ongeluk een vergeten intro van The Cult heeft aangeklikt op een stoffige MP3-speler uit 2004. Maar dan, als een stijlvolle vampier in een Londense regenbui, glijdt Brett Anderson binnen met die typisch Suede-achtige zwier en misère. De tekst is even dramatisch als de titel doet vermoeden: dansen met de Europeanen klinkt als iets wat je doet op een afterparty van het Europarlement — net na de stemming, net voor de kater.
De productie is glimmend, bijna kitscherig, maar met genoeg melancholie om het geloofwaardig te houden. Het heeft iets theatraals, alsof Bowie, Bryan Ferry en een verdwaalde Joy Division-roadie een remixfeestje hebben gehad in een verlaten Berlijnse club.
Anderson zingt zoals altijd alsof de wereld vergaat, maar hij het wél mooi wil doen, in een fluwelen jasje, zonder valse hoop.
Kortom: Een barokke glamrock-requiem voor een continent dat zijn eigen spiegelbeeld niet meer herkent. En ja: dat dansje dat ze doen met die Europeanen… het lijkt meer op een afscheidsgroet dan op een flirt.
Cijfer: 8,3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten