Nick Carter probeert het licht te vinden, maar eindigt in een parkeergarage vol echo’s uit 2001. Searchlight klinkt als een Backstreet Boys-ballad die per ongeluk op de verkeerde remixknop is gedrukt: grootse gebaren, semi-oprechte emotie en een productie die doet alsof autotune een ziel heeft.
De tekst schreeuwt naar de sterren, maar blijft hangen in de dampkring van clichés. Het is alsof je een motivational quote op een kussen borduurt en denkt: “Dit wordt een wereldhit.”
Cijfer: 4,3
Hitpotentie: 3,9
(Beland in de uitverkoopbak naast parfum van celebs die je niet meer herkent. Searchlight zoekt naar glorie, maar vindt vooral een fletse gloed.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten