De grootste verrassing aan “suprise!” is dat het nummer zo voorspelbaar is. Jeremy Zucker, de man die ooit klonk alsof hij net uit een melancholische regenbui was komen lopen, heeft nu de sonische equivalent van lauwe thee afgeleverd. Het is geen rommel, het is geen kunst – het is een Spotify-algoritme op standje ‘gevoelige jongen die ooit gebroken is door een meisje dat nu gelukkig is met iemand anders die beter gitaar speelt’.
Het nummer probeert nonchalant te klinken, maar je voelt dat er heel hard over nagedacht is. Alsof hij met z’n producer in een studio zat en zei: “Doe maar iets tussen Joji en The 1975, maar dan zonder ballen.” En dat hoor je. Alles is gelikt, gepolijst, emotioneel zonder echte emotie. Hij zingt alsof hij verdrietig moet zijn – omdat dat nu eenmaal zijn merk is. Maar dat verdriet voelt aan als een gecureerde Instagram-post: esthetisch, maar leeg.
De tekst heeft de diepgang van een fortune cookie met een writer’s block. En de ‘suprise!’ in de titel? Ironisch. Want het enige verrassende aan dit lied is dat het nog mensen raakt. Of eigenlijk: strijkt. Over de ziel. Met een rubberen handschoen aan.
Cijfer: 5,8
Hitpotentie: 6,3 – goed genoeg voor de soundtrack van een middelmatige Netflix-breakupscene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten