Als Gilmour en Steven Wilson samen een kind hadden opgevoed op een regenachtig Noors eiland, dan had het Bjorn Riisgeheten. En dat kind zou in z’n puberteit Fear of Abandonment schrijven.
Deze single is geen liedje. Het is een langgerekte rimpeling van existentiële twijfel, gegoten in echoënde gitaren, dreigende stiltes en een stem die klinkt alsof hij net afscheid heeft genomen van zijn laatste hoop. Je wacht op een explosie, maar krijgt een zucht. En dat is precies de bedoeling.
Riis is geen crowdpleaser. Hij is een sfeerbouwer. Een man die met een akkoord meer zegt dan de meeste popacts in een hele plaat.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 4,3 – alleen hits bij mensen met een Pink Floyd-tatoeage of een abonnement op Prog Magazine.
Geen single voor op de vrijdagmiddag. Wel voor als je 's avonds denkt: laat ik mezelf eens emotioneel verantwoord afbreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten