Alsof je op zondagmiddag in een oude Ford zit, ergens op een verlaten parkeerplaats, net buiten de stad. Silver Ford is geen liedje, het is een stilstaand beeld in sepia. De baslijn tikt loom, de drums suizen als regen op een raam, en de stem klinkt alsof hij zich met tegenzin losmaakt van een droom.
Sunday (1994) beheerst het kunstje om niets groots te doen, maar toch veel te zeggen. De gitaren zijn dromerig maar niet zweverig, de productie is dof op een fijne manier – alsof het bewust door een mistige herinnering is gehaald. Alles in dit nummer ademt melancholie: niet het dramatische soort, maar het alledaagse verdriet dat je overvalt als je een foto van vroeger vindt die je niet wist dat je bewaarde.
En dan die tekst: vaag genoeg om universeel te zijn, concreet genoeg om te voelen. Het gaat nergens over, en juist daardoor over alles. De Silver Ford is misschien een auto, maar waarschijnlijker een metafoor voor iemand die ooit veiligheid gaf, maar allang is weggereden.
Sunday (1994) maakt muziek die zich niet opdringt, maar langzaam in je hoofd nestelt. Geen hitmateriaal voor de Top 40, maar in de INDIE TOP 20 hoort dit thuis alsof het er altijd al stond.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,1 – Voor iedereen die ooit te lang in de auto is blijven zitten na het parkeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten