Goody Grace - Say Goodnight (Official Music Video)

Met Say Goodnight bewijst Goody Grace dat hij de kunst van de sfeervolle ballad onder de knie heeft. Het nummer druipt van melancholie en minimalisme, alsof je naar een verloren track van Cigarettes After Sex luistert – alleen met net iets meer Canadese flair en minder fluisterstem.

De sfeer is intiem en broeierig, zoals een nachtelijke rit door een verlaten stad. De zachte gitaarlijnen en spaarzame productie laten genoeg ruimte voor Goody’s stem, die klinkt alsof hij tegen je fluistert vanaf de andere kant van een donkere kamer. Het resultaat? Een nummer dat aanvoelt als een warme, maar ietwat verdrietige omhelzing.

Toch mist het soms een beetje pit. De hypnotische vibe is prachtig, maar tegen het einde vraag je je af of er nog iets spannends gaat gebeuren. Spoiler: dat gebeurt niet. Maar misschien is dat juist het punt – niet elke nacht hoeft groots te eindigen.

Score: 8/10 (Want Say Goodnight voelt als die laatste sigaret: bitterzoet, en precies wat je nodig hebt.)

Ripley Alexander - Starstruck (Official Music Video)

Met Starstruck lijkt Ripley Alexander een muzikaal weerwoord te geven op de popcharme van Harry Styles, maar dan met een eigen, ongepolijst randje. Het nummer straalt pure ambitie uit, alsof Ripley je wil laten weten: Ja, ik zie die sterren ook, maar ik word er zelf een.

Het refrein is absoluut het hoogtepunt – een explosie van melodie en emotie die je meesleept alsof je in een kosmische wervelwind zit. Als je denkt dat Harry Styles sterke hooks heeft, wacht dan tot Ripley je met Starstruck omver blaast. Het is groot, het is meeslepend, en het is bijna onmogelijk om níet mee te zingen (of te schreeuwen).

De coupletten? Prima, maar laten we eerlijk zijn, ze zijn vooral een opstapje naar dat refrein. De productie heeft die Australische flair – glad genoeg om radiovriendelijk te zijn, maar met een rauw randje dat het authentiek houdt. Ripley weet hoe hij de luisteraar aan het lijntje moet houden, en als dat refrein eenmaal losbarst, vergeet je alles wat daarvoor kwam.

Als dit echt zijn antwoord op Harry Styles is, kunnen we maar één ding zeggen: Styles, kijk uit, want Ripley komt eraan.

Score: 9/10 (Want sterren kijken is leuk, maar dit nummer voelt als de Big Bang.)

BLAUDZUN- Kayo

Met Kayo laat Blaudzun zien dat hij niet vies is van een flinke dosis energie en een refrein dat zo in een Son Mieux-setlist had gekund. Dit nummer schreeuwt om meegezongen te worden, of je nu in een concertzaal staat of in je woonkamer probeert te doen alsof je ritmegevoel hebt.

De opbouw is typisch Blaudzun: dramatisch, gelaagd en met genoeg bombast om je aandacht vast te houden. Maar zodra het refrein binnenkomt, verandert het in een uitbundige meezinger die je bijna dwingt om je armen in de lucht te gooien. Het voelt alsof Blaudzun een Son Mieux-plaat heeft opgezet en dacht: Dat kan ik ook. Spoiler: dat kan hij inderdaad.

De productie is strak en vol energie, met genoeg details om het interessant te houden. Toch mist het nummer net dat beetje eigenzinnigheid dat Blaudzun normaal zo uniek maakt. Het is catchy, zeker, maar misschien ook een beetje… veilig.

Score: 8/10 (Want wie kan een goed refrein weerstaan, zelfs als het een tikje voorspelbaar is?)

Pale Blue Dot - (h)eart(h)

Met (h)eart(h) neemt de Italiaanse band Pale Blue Dot ons mee op een nostalgische trip terug naar de jaren ’80, waar shoegaze-gitaren en dromerige melancholie de dienst uitmaken. Het klinkt als de perfecte soundtrack voor een roadtrip langs verlaten kustwegen – als je tenminste niet te hard rijdt, want dit is meer mijmeren dan scheuren.

De gitaren glinsteren en galmen alsof ze rechtstreeks uit een oud cassettebandje zijn geplukt, en de dromerige zang zweeft ergens tussen vervreemding en troost. Het nummer bouwt langzaam op, alsof de band zichzelf net zo hard probeert te overtuigen van de emoties als jij dat doet.

En toch voelt (h)eart(h) een tikkeltje voorspelbaar. De mooie, zweverige lagen zijn onmiskenbaar sfeervol, maar als je eenmaal in de groove zit, gebeurt er niet veel nieuws. Het is alsof ze een prachtig schilderij maken, maar dan met alleen blauw en grijs.

Voor fans van de jaren ’80 shoegaze-scene – denk Slowdive en My Bloody Valentine, maar dan met een Italiaanse flair – is dit een must-listen. Maar verwacht geen verrassingen; (h)eart(h) is vooral een nummer dat je over je heen laat spoelen, zonder dat het je hele wereld op z’n kop zet.

Score: 7,5/10 (Want een vleugje melancholie is mooi, maar zelfs de jaren ’80 konden iets meer pit gebruiken.)

Celeste :: Everyday [Official Lyric Video]

Celeste begint Everyday zoals je zou verwachten: met haar prachtige, soulvolle stem die je meteen het gevoel geeft dat je in een warme deken bent gewikkeld. Maar na twee minuten vraag je je af: is deze deken eigenlijk een beetje te benauwend?

De eerste helft van het nummer kabbelt voort – sfeervol, maar ook een tikje slaapverwekkend. Net als je denkt dat je gaat verdrinken in de eentonigheid, komen de bassen binnen. Een hoopvolle opleving, alsof iemand eindelijk een extra kussen op de bank heeft gegooid. Maar helaas, het is niet genoeg om het nummer écht naar een hoger niveau te tillen.

Celeste’s stem blijft prachtig, maar Everyday voelt uiteindelijk als een nummer dat zichzelf niet helemaal weet te dragen. Mooi, zeker, maar ook een beetje alsof je naar een schilderij kijkt dat halverwege is blijven hangen.

Score: 6,5/10 (Want zelfs een goede stem kan niet alles redden.)

RECORD OF THE WEEK : Son Mieux - Have A Little Faith

In Have A Little Faith bewijst Son Mieux dat minder soms meer is. Dit rustige, ingetogen nummer voelt als een fluistering in een wereld vol geschreeuw – precies wat je nodig hebt als alles even te veel wordt.

De zachte melodie en breekbare vocalen maken het een ballad die je stil laat luisteren. Geen grootse uithalen of bombastische productie, maar puur, eerlijk, en precies raak. Dit is het soort nummer dat voelt als een hand op je schouder: klein, maar onvergetelijk.

Score: 9/10 (Want vertrouwen klinkt het mooist als het zachtjes wordt gebracht.)

INDIE TOP 20 WEEK 1

1.1 JUNODREAM- White Whale*

2.2  FONTAINES D.C- Bug

3.3 JAMES BLAKE - Like The End

4.4 SAM FENDER - People Watching*

5.5  ELBOW -Adriana Agian *

6.6 THE HORRORS- Lotus Eater

7.7 THE HAUNTED YOUTH - In My Head

8.9 INHALER - Open Wide 

9.10 THE SLOW READERS CLUB - Animals

10.--TEARS FOR FEARS- Rivers Of Mercy *

11.13 ZIMMER90- Follow

 

12.14 LAST LEAF DOWN - Silence

13.15 PHOSPHORESCENT - The World Is Ending

 14.-- KURT MALOO- The Captain Of Her Heart 

15.17   THE WEATHER STATION - Body Moves

16.18 SIVERT HØYEM- Hollow

  

17.19 HEATHER NOVA -Ghost In My Room

18.-- STIPSGOULDING-Love Is All You Need

19.8 THE SHERLOCKS - Bones

20. --THE OCELOTS- The Good Of A Bad Year 

 

The Ocelots - The Good of a Bad Year (Official Video)

met The Good of a Bad Year laten The Ocelots zien dat zelfs in de slechtste jaren een sprankje hoop te vinden is – of in ieder geval een goed nummer. Dit folkduo weet met hun kenmerkende eenvoud een gevoel van melancholische troost te bieden, terwijl ze tegelijkertijd subtiel laten merken dat ze niet blind optimistisch zijn.

De akoestische gitaar opent het nummer met een kalme, bijna troostende melodie, alsof hij wil zeggen: "Het was een rotjaar, maar we zitten er samen in." De vocalen van de broers klinken zoals altijd harmonieus, maar met een rauw randje – alsof ze tijdens het opnemen net hun laatste slok goedkope whiskey hadden genomen.

De tekst? Pijnlijk herkenbaar. Het is een inventarisatie van de kleine lichtpuntjes in een zee van ellende, met net genoeg zelfspot om het niet zwaar op de maag te laten liggen. Het refrein voelt als een knipoog naar het publiek: ja, we hebben het allemaal meegemaakt, maar laten we niet doen alsof het een feest was.

De productie is simpel en doeltreffend. Geen grote fratsen of overdreven bombast, want dat zou het hele punt van het nummer tenietdoen. Dit is muziek voor een regenachtige dag, een lege agenda, en een hoofd vol gedachten.

StipsGoulding - Love Is All You Need (Official Music Video)

Als je Robert Jan Stips ergens op zet, weet je dat het resultaat nooit standaard zal zijn. En met Love Is All You Need, zijn samenwerking met de getalenteerde Lucy Goulding, bewijst hij opnieuw dat hij een meester is in het mengen van melancholie en speelsheid. Dit nummer voelt als een muzikale knipoog – want ja, liefde is alles wat je nodig hebt, maar dat betekent niet dat het leven een eitje is.

De piano van Stips klinkt vertrouwd warm en weemoedig, alsof hij je uitnodigt voor een intiem gesprek op een regenachtige middag. Dan komt Goulding’s stem erbij, helder en licht, en je voelt direct de chemie tussen deze twee muzikale grootheden. Het nummer balanceert moeiteloos tussen tederheid en een vleugje ironie – want met een titel als deze weet je dat het niet helemaal zonder een knipoog bedoeld kan zijn.

De productie is subtiel en gelaagd, zoals we van Stips mogen verwachten. De melodie blijft hangen, maar niet op de typische catchy manier. Het is meer alsof het zich zachtjes in je hoofd nestelt en daar blijft hangen, zoals die ene goede raad van een vriend die je niet wilde horen, maar toch waardeert.

Met Love Is All You Need laat Stips zien dat hij nog steeds meesterlijk weet te spelen met muziek en emoties. Het is geen wereldschokkend statement, maar juist een nummer dat je stil laat glimlachen – en dat is soms precies wat je nodig hebt.

Score: 8/10 (Want liefde is alles wat je nodig hebt, maar een beetje Stips erbij maakt het net wat beter.)