en titel als een belofte. Maar van wie, en waarom? I’ll Be Here klinkt alsof Craig Nicholls met een koptelefoon uit 2004 op z’n hoofd is blijven steken in een garage waar het altijd regent. De Vines doen waar ze goed in zijn: drie akkoorden, wat echo, en de overtuiging dat het genoeg is.
En gek genoeg ís het genoeg. Het nummer schuurt, stampt en laat nét genoeg ruimte voor een vleugje melancholie. Geen revolutie, geen koerswijziging, maar een ruige knik naar een tijd waarin je je nog niet hoefde te verantwoorden voor je kapsel of je emotionele onvolwassenheid.
Of het beklijft? Nee. Maar het blijft wel even hangen, als de geur van benzine op een parkeerterrein na een slecht gesprek.
Cijfer: 7
Hitpotentie: 5 – Als de DJ nostalgie snuift met een knipoog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten