brett Anderson kruipt weer in zijn leren jas en loopt een rondje door de mist van zijn eigen melancholie. Trance State is geen liedje, het is een toestand. Alsof je langzaam verdrinkt in een klankbad waar The Cure op repeat staat, maar met iets minder zwarte eyeliner en iets meer Britse elegantie. De baslijn zwelt als een nachtelijke file op de M25 en de gitaren huilen zoals alleen gitaren kunnen huilen die weten dat hun band ooit headliner was.
Anderson zingt alsof hij de liefde probeert te herinneren, maar vooral zijn eigen gezicht in de spiegel niet meer herkent. Het is dromerig, donker, verleidelijk – en toch met het raffinement van een band die weet dat hun plek in de rockcanon veilig is, maar die nog één keer wil bewijzen dat ze niet vergeten zijn hoe het moet.
Het is Suede in trance. En wij mogen meekijken – vanachter een gordijn van echo’s, reverb en gepaste wanhoop.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 5 – Niet geschikt voor radio 538, wel voor je nachtelijke autorit richting nergens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten