“Icarus” wil vliegen, maar komt vooral heel hard neer. Het klinkt als Muse op dieet, Coldplay op steroïden en Imagine Dragons op vakantie. Alles is groots, meeslepend en emotioneel gelamineerd voor de veiligheid. Je voelt het drama, de urgentie, de heldhaftigheid — maar nergens de noodzaak.
De Coldplay-echo's zijn onmiskenbaar: piano-akkoorden die doen alsof ze diepzinnig zijn, zang die je moet ontroeren maar vooral roept: kijk mij eens belangrijk zijn. En ergens tussendoor een refrein dat net niet meebrult zoals het wil.
Het is niet slecht. Maar het is ook niet goed. Het is stadionpop zonder stadion. En Icarus vliegt weer te dicht bij Chris Martin.
Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 7,5 – Valt vast goed bij mensen die Coldplay de laatste jaren nog steeds "alternatief" noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten