Muse doet een poging tot ontrafelen, maar blijft vooral hangen in het vertrouwde bombast met een dun laagje kwetsbaarheid. Alsof Matt Bellamy net een mindfulnesstraining heeft gevolgd en nu heel zachtjes in een megaphone probeert te fluisteren.
Het nummer kruipt langzaam omhoog, alsof het zichzelf moet overtuigen dat het betekenis heeft. En dat lukt bijna. Tot de synthesizers binnenvallen als een ruimteschip op zoek naar een melodie. De sfeer is broeierig, de tekst half existentieel, half IKEA-psychologie: “It’s all falling apart” – ja, dat horen we vaker, Matt.
Cijfer: 7,1
Hitpotentie: 6,2 – Te atmosferisch voor de radio, te netjes voor de rebellen. Maar fans gaan het natuurlijk weer een meesterwerk noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten