Ooit was Belinda Carlisle de belichaming van West Coast-glamour met een vleugje melancholie. Nu is ze vooral een waarschuwingsbord voor wat er gebeurt als je plastisch chirurgen gelooft die zeggen: “Nog één prikje.” Haar gezicht staat strak als een opblaaspop in een tochtige kamer – en dat hoor je ook.
Want deze versie van “The Air That I Breathe” heeft de adem verloren. Het originele nummer van The Hollies ademde verlangen en weemoed. Belinda’s bewerking voelt als een karaokeversie die net te veel op safe speelt, ingepakt in een glanslaagje synth en nostalgie die niet landt.
Waar vroeger vuur zat, zit nu voorzorg. Alles is mooi gladgestreken, inclusief de emotie. De productie heeft geen rafelrandjes, geen verrassing, geen lucht. Alsof het nummer zelf ook bang is om rimpels te krijgen.
Cijfer: 4
Hitpotentie: 2 – Misschien in de wachtruimte van een privékliniek in Beverly Hills.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten