Tien jaar na dato voelt Carrie & Lowell nog altijd als dat ene fluistergesprek dat je per ongeluk opvangt in een lege kerk. Je weet dat het niet voor jou bedoeld is, maar je luistert toch. Want wat Sufjan hier doet, is geen muziek maken – het is rouwen met een microfoon.
En dan nu de jubileumeditie. Met extra demoversies, live-opnames en – jawel – een 14 minuten durende versie van Fourth of July. Die versie is geen lied meer, maar een ritueel. Het begint klein, breekbaar, bijna onhoorbaar. En eindigt als een uitvaart voor alle versies van jezelf die je onderweg verloren bent. Wie hier geen kippenvel van krijgt, is waarschijnlijk al klinisch dood.
De nieuwe opnames voegen niets toe in de zin van bombast of productie. Ze versterken juist wat dit album al een decennium lang doet: je zachtjes de grond in praten. Geen effectbejag. Geen bombarie. Alleen verlies, liefde en schuldgevoel in zijn puurste vorm.
Carrie & Lowell blijft een wonder van tederheid, en deze heruitgave is geen herhalingsoefening maar een herbeleving. Elke ademhaling, elke stilte weegt zwaarder. Het is alsof Sufjan zelf ook niet kan geloven dat hij dit ooit zo mooi en pijnlijk tegelijk op tape heeft gezet.
Cijfer: 10
Geen pose, geen bombast. Alleen een man die zijn dode moeder probeert te begrijpen – met een gitaar, een fluisterstem en een open hart. Tien jaar later voelt het nog steeds alsof je een dagboek openslaat dat eigenlijk niet voor jouw ogen bedoeld was. Maar je leest het toch. Omdat het zo ongelooflijk mooi is.
Een meesterwerk. Punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten